Mijn allereerste trektocht op de fiets voerde me door het hart van de Ardennen. Ik stapte uit de trein in Coo. Ik bewonderde de zeer tegenvallende hoogste watervallen van de Benelux. Volledig op gevoel en zonder GoogleMaps, want de smartphone bestond nog niet, fietste ik naar de jeugdherberg in Malmédy.
Ik bleef daar een paar dagen en gebruikte die tijd om op en neer te wandelen naar het stadje om daar terrasjes te pikken en boodschappen doen, te ontdekken dat het plaatselijke zwembad ijskoud was en de bossen rond de Warche te ontdekken.
Op één van deze dagen was ik volkomen verdwaald. Ik maakte me geen zorgen. Op mijn net aangeschafte fietskaart bleek de Warche in het dal en de weg op een linkerheuvel maximaal twee kilometer uit elkaar te liggen. Ik besloot het wandelpad recht de heuvel op te beklimmen. De zon stond nog niet op het hoogste punt toen ik bij de drukke, provinciale weg uit kwam.
Aan de overkant stond voor Belgische begrippen bijzonder duidelijk een wandelpad aangegeven. Aangezien op de kaart de afstand tussen deze weg en de volgende een heuvel verder maximaal een kilometer was besloot ik het avontuur aan te gaan.
Ondanks de warme, droge zomer is het pad langs een heftig kabbelend beekje modderig en glad. Het pad wordt smaller. De grip van mijn sandelen op het weinige gras steeds minder. Ik ga onderuit en kan me nog net vasthouden aan een struik.
Ik loop weer verder. De gladde modder komt in mijn sandalen. Hierdoor ga ik nog makkelijker onderuit. Ik val in de struiken. Langs het beekje ligt een gedenksteen van iemand die op die plek is overleden. Een klein stukje verder moet ik door een stroompje lopen om bij het volgend stuk wandelpad te komen. Ik klamp me vast aan een tak.
Ik loop al zeker een half uur en ik ben nog niemand tegen gekomen. Best prettig want het wandelpad is smal, maar het is ook beangstigend. Ik ben inmiddels een tweede gedenksteen tegen gekomen, maar terug gaan is inmiddels geen optie meer.
Het beekje voelt inmiddels een stuk minder onschuldig. Ik ben inmiddels ook al twee keer op mijn kont beland. Ik vraag me af hoe lang dit wandelpad tussen de twee heuvels nog gaat duren. De twee wegen komen uiteindelijk bij elkaar volgens de kaart, dus als ik steeds door blijf lopen kom ik er vanzelf uit.
Door het avontuur en het gevaar krijg ik niet de gelegenheid echt te genieten van het pad. Tot ik voorbij een volgende bocht bij een klein meer kom. Er is met relatief nieuw hout een bruggetje over getimmerd met een reling om te voorkomen dat je onderuit gaat. Op het hout zit iets waardoor het niet glad is. De rotsen aan de zijkant zijn begroeid met mos. Tussen de spleten groeien varens. Op het water waterlelies en andere waterplanten. Het ruisen van de beek is overgegaan in een vriendelijk klateren. Het water is stil.
De zonneschijn wordt diamanten omdat ze gefilterd wordt door duizenden bladeren van hoge en lage bomen. Ze laat het opspattende water in goud veranderen. Ik ga op het bruggetje zitten en snuif deze natuur, deze pure schoonheid en deze magische sfeer op. Ik hoop dat de ik deze plek nooit meer zal vergeten. Ik ben zo trots dat ik het heb gered.
Dan komt een door de wol geverfd ANWB-stelletje met stevige wandelschoenen en een goed voorbereide rugzak uit de tegenovergestelde richting. Ik krijg van hen de belofte dat het andere deel van het pad beter begaanbaar zal zijn.
Ik ben de laatste tijd aardig verdwaald geweest. Ik heb me veel eenzaam en alleen gevoeld. Ik ben een avontuur aan gegaan dat ik misschien beter niet had kunnen doen. Ik ben vaak onderuit gegaan en dat was gevaarlijk.
Vandaag moest ik denken aan de parallel tussen deze wandeling in 2006 en mijn huidige leven. Ik hoop zo dat ik nooit zal vergeten hoe trots ik ben dat ik de steeds mooier wordende plek waar ik nu ben heb bereikt. Ik hoop dat ik ook dit keer zal vergeten waar dit pad precies is en hoe je er komt. Bovendien: het ANWB-stelletje had gelijk. De rest van het pad was een stuk beter begaanbaar. Hopelijk is dat nu ook zo.
De foto is niet van ‘mijn’ meertje, maar de sfeer herinner ik me hetzelfde
