Het Mapje

Het is een beetje een deprimerend mapje bij elkaar.

Herman van Veen op de eerste pagina die verklaart dat het vrij logisch is dat je soms wenst dat je nooit geboren werd. Vervolgens Lonneke’s huilnummer nummer 1: Verdronken Vlinder. Als puber moest ik al keihard huilen terwijl ik vals mee zong. Daarna het lievelingsnummer van mijn moeder, waarvan het me nooit lukt de pianopartijen te spelen zoals mijn zus. De zangpartij zing ik wel, maar ligt ver buiten mijn bereik. Laat me kan uiteraard niet ontbreken. Ik schreeuw de tekst op de momenten dat ik dronken zou willen zijn. Who wants to Live Forever, de belangrijkste vraag in mijn leven. Als slotnummer Total eclipse of the Heart die ik nog niet mee kan zingen omdat ik nog bezig ben de teksten onder de juiste noten te schrijven.

Het is deprimerend. En dat is eigenlijk ook nog de bedoeling ook. Het is de bedoeling dat ik bij deze muziek keihard ga huilen. Daar heb ik dit hele mapje op uitgezocht. Keihard huilen blijkt na vele sessies therapie het beste medicijn tegen mijn zelfdestructiviteit. Geef mij dus een piano, laat mij alleen in die kamer omdat ik anders niet durf te zingen. Als resultaat wil ik niet meer mezelf allerlei nare dingen aandoen. Ik hoef niet dronken te zijn om ‘laat me’ uit te schreeuwen en ik hoef niet dood te willen om Marie Louise te zingen. Ik hoef alleen maar te beginnen met zingen en spelen.

Maar laat ‘beginnen met iets plezierigs’ nu juist de grootste uitdaging zijn als je depressief bent.

Daarom zit ik al vier avonden niet uitgebreid te badderen, niet te studeren, niet te strijken, niet mijn trouwjurk te vermaken, niet te schrijven, niet zelfgemaakte garnalenkroketten te verorberen en al helemaal geen piano te spelen of te zingen, maar wezenloos op mijn bank voor mij uit te staren en Netflix te kijken.

Ik heb een nieuwe sitcom ontdekt. The Good Place. Zelfs mijn depressieve ik vindt hem geweldig. Terwijl ik slagroom, chocolade, chips en fuet als avondeten eet en liters cola drink moet ik om ongeveer een tiende van alle grappen glimlachen. Binnen een week ben ik bij episode 12 van seizoen twee beland. Bingewatchend strijken mijn vingers verlangend over mijn pols. Mijn nieuwe glazen schaal lijkt bij gebrek aan scheermesjes een korte levensduur te zijn bekoren. Ik neem nog een oxazepam, lepel met mijn vingers de laatste slagroom uit de schaal en maak bij gebrek aan cola zoete limonadesiroop.

De vrouw die ontsnapt is uit de hel, door de rechter terug gestuurd is en in een overlegmoment een tweede levenskans krijgt pakt die kans met beide handen aan. Terwijl zij goede daad na goede daad verricht begin ik te huilen bij zoveel goedheid.

Missie geslaagd. Ik huil. Ook dit keer werkt het. Ik was de schaal af en zet hem in de kast. Ik eet wat druiven. Vanavond neem ik mijn pillen met water in. Uit pure verbazing dat een heerlijke sitcom een huilbui kan veroorzaken schrijf ik dit blog. Morgen ga ik weer piano spelen. En zingen.