Mijn vader was 66 toen hij overleed, mijn moeder was 53. Ik heb drie oma’s en twee opa’s oud zien worden, maar mijn eigen ouders niet. Vandaag zou mijn vader 73 hebben moeten worden, maar hij werd nooit ouder dan 66.
Mijn depressie veranderd
Nu mijn somberheid afneemt, begin ik weer dingen te voelen. De verlamming is regelmatig over. In plaats daarvan is er angst, verdriet en wanhoop. In ieder woord dat gesproken wordt, of juist niet, voel ik me afgewezen. In iedere like die gegeven wordt, of juist niet, schuilt me niet gezien voelen. In iedere me toegeworpen blik. In iedere fout die ik maak, of denk te maken. In iedere mail die ik ontvang, of niet. In wat ik zeg of verzwijg. In alles voel ik het.
Toch voelt het ook goed dat mijn eerste depressie die ik zonder lithium bevecht, ook over lijkt te kunnen gaan zonder. Misschien niet op dezelfde manier, met hetzelfde soort omslagpunt en hetzelfde tempo als toen mijn depressies verdwenen door de lithium, maar er is verandering. Het zou weleens over kunnen gaan.
Wat vertrouwd was is weg, het nu voelt als nieuw. Ik ken mijn patronen niet meer, alles is anders. Het verleden zegt niet langer meer hoe dingen gaan lopen.
Nieuwe coping voor depressie
Mijn lichtlamp, het verschuiven van werkuren, weekenden die niet eenzaam zijn en meer ondersteuning vanuit de GGZ lijken samen te helpen. Het is nog niet over, maar het begin lijkt te zijn gemaakt. Ik verlang naar het moment dat ik weer stabiel genoeg om mijn signaleringsplan aan te passen met al deze nieuwe coping strategieën. Ze zijn stuk voor stuk een blog waardig. Misschien is het wel goede inspiratie voor de komende weken. Laat het me maar weten.
Minder verlammende somberheid, met dezelfde moeilijke gedachten leidt ook weer tot nieuwe uitdagingen. Hoe bestrijd ik mijn angst als pammetjes vrijwel niets lijken te doen? Hoe tem ik -nu die remming weg is- mijn suïcidaliteit en zelfbeschadiging? Hoe functioneer ik op momenten dat ik niet kan stoppen met huilen? Hoe reguleer dat intense gevoel van afwijzing, terwijl ik ook wel weet dat het mijn hoofd is en niet de werkelijkheid? Hoe val je in slaap als je van alles voelt?
Omgaan met rouw en depressie
Dit soort dagen zijn altijd zware dagen. De felle herinnering aan dat ik mijn ouders nooit oud heb zien worden komt vaker voorbij. Leeftijdsgenoten die zuchten onder mantelzorg en zorgen. Ik ben er jaloers op. Verjaardagen en sterfdagen zijn het moeilijkste.
Hoe ga ik om met een zware dag als alle dagen al zwaar zijn. Hoe ga je om met een stormachtige dag als het alle dagen al windkracht negen is?
Tussen alle stormen in ga ik toch gewoon weer verder. Ik weiger mijn leven stil te laten staan. Ademhalen en doorgaan. Doorgaan en ademen. Doorgaan.
