Vandaag, zes jaar geleden liep ik, daags na de zoveelste mislukte zelfmoordpoging, de Coeliekerk uit. Na ampel beraad met mijn overleden ouders en Maria was ik tot de conclusie gekomen dat ik en zij voor mijn leven hadden gekozen. Een datum die ik ieder jaar vier. Vandaag vier ik zes jaar ‘Project Leven’.
Hoe vond ik de weg naar het leven terug
Ja, de hoge lithiumspiegel had mij stabieler gekregen, en ook de VERS (emotieregulatie therapie) had me geholpen. Maar wat me echt terug naar het leven had gebracht? De focus van mijn nieuwe behandelteam op het maatschappelijk en persoonlijk herstel.
Dat ik vrijwilligerswerk mocht doen. Dat ik intellectuele uitdagingen mocht aangaan. Dat ik midden in de maatschappij mocht staan. Dat ik het behandelteam dat tegen me zei “wordt eerst maar eens twee jaar stabiel, daarna kun je weer gaan denken over vrijwilligerswerk” ver achter me had gelaten.
Het belang van maatschappelijk en persoonlijk herstel
Soms, als ik het over mijn werk als ervaringsdeskundige had, sprak ik het uit tegen mijn psycholoog: als ik in de jaren tachtig had geleefd -met de mate van suïcidaliteit die ik toen had- had ik in de bossen op een terrein gewoond en had ik -met de mate van suïcidaliteit die ik toen had- niet onbegeleid naar buiten gemogen.
Ik sprak uit hoe de focus op het maatschappelijk en persoonlijk herstel me had veranderd. Hij was het met me eens. Als ik toen had geleefd, als de focus alleen op veiligheid had gelegen, was ik niet meer naar buiten kunnen gaan en had ik nooit voor het leven kunnen kiezen. Het ingecalculeerde risico van mij in mijn eigen huis te laten wonen, en vanuit daar af en toe een time-out opname te hebben, heeft mij terug naar het leven gebracht.
Terug naar de terreinen
Des te pijnlijker dat ik juist vandaag een artikel lees over een interview met de burgermeester van Apeldoorn. Het gaat over personen met verward gedrag, maar het zou net zo makkelijk over personen met chronische en acute suïcidaliteit kunnen gaan.
“Heerts uit scherpe kritiek op de huidige werkwijze: “De idealisten vinden dat mensen het recht hebben om terug te keren in de wijk, na een zorgbehandeling. Maar ik zie gewoon dat dat mislukt is.“
Mijn laatste depressie is van afgelopen maart en april. Op dit moment worstel ik met woede, die er niet mag zijn van mijn persoonlijkheidsstoornis. Ik ben met vlagen zeer zelfdestructief waarmee ik mezelf in gevaar breng en mijn laatste echte zelfmoordpoging is van de depressie hiervoor, ruim een jaar geleden.
Midden in de maatschappij
Toch sta ik midden in de maatschappij. Ik heb een geweldige baan en ben met 24 uur per week niet afhankelijk van een uitkering. Ik heb minstens net zo geweldige buren (die mij ook geweldig vinden). Naast buurvrouw, ben ik een collega, zus, tante, nicht, vriendin, kennis, penningmeester,
Als mensen mijn karakter willen beschrijven komen steevast ‘lief’ (te lief) en ‘verbindend’ naar boven. Beiden eigenschappen die de maatschappij juist op dit moment wel een overdosis van kan gebruiken.
En dat kan ik allemaal, niet omdat ik al twee jaar stabiel ben, niet omdat ik nooit een gevaar voor mezelf ben, omdat ik al tijdens mijn zorgbehandeling midden in mijn wijk en de wereld mag zijn.
Dat was mijn route terug naar het leven. Een route waardoor ik het afgelopen jaar -voor het eerst in mijn leven- meestal gelukkig was.
https://vl-nieuws.nl/burgemeester-apeldoorn-beleid-verwarde-personen-in-woonwijken-is-mislukt/
Hoe EPA er ook uit kan zien…