Onderzoek toont aan: sporten is veel effectiever tegen depressie dan therapie… maar wat als je dat door depressie juist niet kunt?
Ik haatte de coopertest. De rondjes rond het veld. De piepjestest. De pijn in mijn zij omdat ik verkeerd ademhaal. Ik heb er nog steeds nachtmerries over. Ik kan zo opgelucht zijn dat als ik wakker word, het ‘maar’ een droom bleek te zijn.
Mijn conditie was niet slecht. Ik fietste iedere dag naar school en weer terug. Vaak kreeg ik toch een 6 van de gymjuf, die ook wel wist dat mijn conditie prima was.
Toen ik jaren later mijn bipolaire stoornis onder controle wilde krijgen, heb ik het geprobeerd. Echt. Ik heb hardloopschoenen gekocht, een broek en stopwatch. Op internet zocht ik een opbouwschema en legde dat prominent op mijn tafel.
Ik bleek er nog steeds een bloedhekel aan te hebben. Na een week iedere dag mezelf naar buiten te hebben gemotiveerd, zelfs in de regen, had ik nog steeds na 10 seconden steken in mijn zij en heb ik het opgegeven.
Een sprintje trekken naar de trein? Geen probleem. Vier verdiepingen omhoog lopen op kantoor? Een beetje buiten adem, maar verder prima. Fietsvakantie? Ik kan niets beters verzinnen. Hardlopen? Alsjeblieft zeg. Daar heb ik echt een bloedhekel aan.
Hardlopen als behandeling van depressie, maar dan in de praktijk
Afgelopen week kwam er weer zo’n artikel op mijn tijdlijn. Dit keer was het de Libelle, maar ik heb ook wetenschappelijke studies gelezen over dit onderwerp. Hardlopen werkt beter antidepressief dan medicatie.
Mijn eerste gedachte?
Zie je wel. Dit is waarom je steeds depressies hebt. Je hebt gewoon niet genoeg doorzettingsvermogen.
Doe je daglamp weg, stop met medicatie en wáág het niet om ooit nog eens een kaartje voor de spa te kopen om je depressieve jij in de watten te leggen. Trek je hardloopschoenen aan (Wat! Geen hardloopschoenen! Jij vuile uitvreter. Je moet wel doen wat goed voor je is. Hoe kun je dat doen zonder die schoenen!) en broek (Ook niet?! Hoe moet je jezelf ooit nog serieus nemen als je niet eens de basis kunt leggen om depressies te bestrijden) en ga gewoon rennen. Zo moeilijk is dat niet. Trut. Het is dus gewoon je eigen, grote schuld dat je depressief bent. Kutwijf.
Mijn tweede gedachte: huh! Wat? Hoe? Hè? Hoe kun je, tijdens een depressie -als het zelfs al niet lukt om een kruik te maken om de kou uit je lijf te verdrijven- hardlopen? Het kan er bij mij niet in dat als het niet eens lukt om een magnetronmaaltijd op te warmen, je wèl jezelf kunt motiveren om te gaan hardlopen.
Het kan niet en het vergroot het stigma op het gebruik van medicatie, andere hulpmiddelen en hulp vragen.
Benader je depressie met mildheid
Mijn depressie gaat de goede kant op, hoewel mijn initiële reactie toch echt veelzeggend is over het feit dat ik er nog niet uit ben. Ik ben er trots op dat ik me naar de spa gesleept kreeg en dat het nog bleek te werken ook. Ik ben blij dat ik weer kan schrijven, en zo dit blog kon schrijven namens alle depressieve mensen die door dit soort artikelen denken zoals ik initieel dacht.
Mijn gedachte bij dit soort artikelen? Hardlopen werkt in de praktijk antidepressief voor mensen die hardlopen leuk vinden en niet depressief zijn.
Libelle: sporten is veel effectiever tegen depressie dan therapie
