Het is maar dor hout, zeiden ze. Je kunt het prima weghalen, zeiden ze. Het is overbodig, zeiden ze. Een keer goed snoeien is niet verkeerd. Tenminste, dat zeiden ze.
Dus ben ik op een droge dag tijdens deze milde winter naar buiten gegaan. Bij de struiken achter de pluot ging het prima. Die zien er nu keurig uit, in model gesnoeid tot een ovale bol. De kale taken maakten het juist eenvoudiger.
Daarna verplaatste ik mijn aandacht naar de wilde bushbush die mijn jaren vijftig waslijn bevolkt. Wilde sprieten van de vlinderstruik, de restanten van een overleden roos, mijn druif die ieder jaar afsterft en weer uitloopt en nog veel meer klimplanten die een hele oude pergola bedekken.
In mijn eeuwige strijd om mijn tuin minder verwilderd te laten zijn, bedacht ik dat het verstandig was dit meest verwilderde deel aandacht te geven. Ze hadden het immers gezegd: dor hout is overbodig. Je kunt het prima weghalen. Haal het gewoon weg, dat maakt het leven eenvoudiger. Tenminste, dat zeiden ze.
Dus ben ik voortvarend te werk gegaan. Die dode roos is gehalveerd en ik kwam ook wat overbodige stammetjes tegen. Het schoot lekker op. Per ongeluk haalde ik ook wat jonge scheuten weg. Maar ach, dat was niet erg. Tenminste, dat zeiden ze. De bushbush werd heerlijk overzichtelijk en vlak en mijn grasveld raakte bezaaid met stukken dor en overbodig hout. De takken waren zo dor dat ik ze niet hoefde te snoeien, maar ze zomaar kon afbreken.
Tot het moment dat ik besloot om vanaf een afstandje trots te gaan kijken naar mijn harde werk. De takken die ooit over mijn voetpad hingen, stonden nu schuin naar boven. De takken die ooit omhoog stonden, dreigden nu in mijn vijvertje te vallen. De heel bushbush was verschoven en ingestort.
Met lichte paniek liep ik terug naar mijn struikenbossage. De pergola was ingestort. Ik probeerde haar weer omhoog te tillen, maar er brak daardoor alleen maar verrot hout af terwijl mijn bossage steeds verder intstortte. Mijn pergola was volledig verrot. Mijn hele bushbush steunde blijkbaar op het dorre hout dat nu op mijn grasveld ligt.
En ze hadden me zo gezegd. Dor hout kun je prima weg snoeien. Hoe beter ik keek, hoe groter de ravage bleek te zijn. Zo weet ik nu dat ik komende lente ook mijn waslijn opnieuw moet spannen. Die hangt nu namelijk ruim 20 centimeter lager dan voor mijn snoeibeurt. Morgen gaat het stormen, bedacht ik, en als ik het nu laat zitten zoals het zit wordt het dan alleen maar erger.
Om mijn vijver te redden besloot ik de boel te gaan stutten. Gelukkig had ik nog een dikke tak staan van anderhalve meter, die niet in mijn groencontainer paste na het snoeien van mijn perenboom. Ik schoof deze tak tegen een stevig deel van de bushbush en duwde net zo lang tot de dode, perentak achter een scheve stoeptegel kon worden geklemd en mijn bushbush weer dertig centimeter hoger stond.
Maar serieus, willen jullie ‘ze’ voortaan niet meer geloven? Dor hout is het fundament van alles. Als je het weg haalt, stort de boel in.