T.O.R. Telefoon Op Recept. Mensen met persoonlijkheidsproblematiek kunnen van hun arts een recept voor een telefoon krijgen. Ik heb er één. Dus rende ik snel naar de winkel om een mooie smartphone uit te zoeken. Dit was niet helemaal de bedoeling.
De bedoeling was dat ik in geval van crisis ga bellen met de opnameafdeling waar ik vorig jaar zoveel negatieve ervaringen heb opgedaan.
Artsen die handelden op beeld in plaats van wat mijn eigen behandelteam zag. Artsen die me deden denken aan een boze vader. Artsen die vonden dat ik me niet sociaal wenselijk mocht gedragen. Artsen die vonden dat ik voor mezelf moest opkomen. Artsen die vonden dat ze me daar tijdens een depressie toe mochten dwingen. Gelukkig waren er ook verpleegkundigen, maar die hoorden naar hem te luisteren.
En nu moet ik dus zijn verpleegkundigen bellen als het slecht met me gaat. Dat privilege heb ik verdiend aan het feit dat ik ook een persoonlijkheidsstoornis heb.
Ik word niet graag gezien als persoonlijkheidsaanstellerittes met aandachtvragende automutilatie. Ik wil gezien worden als Lonneke, die ook zware depressies heeft, last van suicidaliteit en daaruit voort komende zelfbeschadiging. En die persoonlijkheidstrekken, want die zijn er ook. Maar bovenal wil ik gezien worden, zoals ik me tijdens de vijf weken opname niet gezien heb gevoeld.
De verhuis-hypomanie gaf een after-hypomanie-depressie. De after-hypomanie-depressie gaf suicidale gedachten. De suicidale gedachte gaf suicidale plannen. Het suicidale plan gaf de wanhoop en twijfel of ik deze avond door zou kunnen komen. In de wanhoop en twijfel zocht ik heil in mijn lijstjes, in mijn oefeningen, in mijn schema’s. In mijn onlangs gekregen recept voor een telefoon.
Ondanks dat mijn depressie mijn herinneringen nog zwarter kleurde dan ze daadwerkelijk zijn, draaide ik het nummer. Zonder verwachtingen, zonder hoop, alleen zoekend naar een ontsnapping uit de wanhoop.
Met een rustige verpleegkundige besprak ik wat ik de afgelopen uren eigenlijk wèl had bereikt. We maakten een plan om de avond door te komen en verzonnen dingen om de volgende dag te kunnen starten. Maar bovenal voelde ik, Lonneke, me gezien en erkend.