Het is misschien een rare dag om de Coeliekerk binnen te lopen. Toch heb ik het vandaag gedaan. Ik heb mijn weesgegroetje gebeden aan Maria, moeder Gods. Ik heb een kaarsje aangestoken en een gebed vol dankbaarheid gepleegd en mijn angsten uitgesproken.
Wees gegroet Maria, vol van genade, de heer is met u…
Nou ja, ik ben er niet echt binnen gegaan. Toen ik na mijn werkgroep naar huis fietste kon ik alleen maar bedenken hoe ik zo snel mogelijk thuis kon komen. Jeetje, wat is het koud buiten. Duidelijk te koud voor mijn medium-winterjas. Het lijkt wel december.
Eén december om precies te zijn
Dat is mijn geboortedag. Natuurlijk ben ik pas echt jarig op 18 juli, en komende zomer word ik alweer 5 jaar oud. Maar 1 december, mijn winterse verjaardag, is toch ook wel een feestelijke dag. En dit jaar meer dan ooit.
Want ik roep het al een tijdje tijdens ieder evaluatiemoment dat ik door het jaar heen heb, dat het goed met me gaat. En vandaag zou ik dat ook kunnen roepen.
De viering van drie jaar geen opname heb ik afgelopen november gehad. Inmiddels werk ik alweer meer dan een jaar betaald en heb ik onlangs mijn uren uitgebreid met een droomplek bij Cordaid. Anderhalf jaar geen zelfmoordpogingen. Een half jaar zonder huishoudelijke hulp (en het gaat goed). Ik heb nu zes jaar rapid cycling (in plaats van ultra rapid cycling). En, mede dankzij het spreken op een congres en conferentie heb ik niet alleen een broodnodige laptop kunnen kopen van de winst van Lonneke’s Levensdans, maar mag ik na de belastingaangifte ook bijna een maand aan uitkering bij het UWV inleveren.
Ik kan wel zes blogs schrijven over al deze succesverhalen. Misschien doe ik dat ook nog wel een keertje. Maar niet vandaag. Vandaag gaat het over mijn angsten. Want die zijn er iedere dag.
Ik ben bang
voor die trigger die door de schematherapie heen zal breken. Dat ik dan impulsief mijn lichaam schade toe breng. Bang voor die ontzettend zware depressie die me onderuit zal halen. Dat ik niet meer kan functioneren. Dat ik tijdens zo’n crisis zal toegeven aan mijn gedachten.
Het komende jaar zal lastig worden. Mijn nieuwe werk pakt tot nu toe geweldig uit wat betreft mijn kwaliteit van leven. Of dit op lange termijn goed is voor stabiliteit is afwachten. Op de achtergrond is een donkerdere wolk aanwezig. Mijn nierfunctie gaat heel erg langzaam achteruit. Dit betekent dat ik komend jaar voorzichtiger moet zijn met mijn ultieme wapen tegen depressies: een hoge lithiumspiegel.
En nu ben ik bang
Bang voor de wisselingen die nu eenmaal bij mijn leven blijken te horen. Bang voor het wisselen van een medicatiebeleid dat mij mede zover heeft gebracht. Bang dat de gedachten die ik iedere dag heb, mijn wezen weer opnieuw gaan overheersen. Bang om ooit weer naar de tijd voor 18 juli 2019 te gaan. Ik ben iedere dag bang en alert. Realistisch bang voor wat het leven mij nu eenmaal regelmatig geeft. Heel bang.
Want ik ben te verwend geworden
Het leven lacht zo vaak naar mij, en dat maakt me juist bang. Ik hou namelijk van het leven, dit leven, mijn leven, en wil ik dat niet meer kwijt.
Wauw, wie had dat ooit gedacht. Over succesverhalen gesproken.
Dank voor het delen, ik volg met plezier jouw verhalen en ook op spotify.
Ze geven mij hoop, bemoediging en levenswijsheid.
Zelf ben ik tegen iedere soort medicijnen,
maar je moet alles in overleg doen met jouw arts.
Ik wens je heel veel geluk met alles wat je onderneemt.
Gods vrede gewenst.