Mijn vingers dansen over de toetsen. Het voelt net zo vertrouwd als blind typen. Ik heb zo vaak de toetsen aangeraakt dat ik blindelings de juiste toetsen kan aanslaan. En zoals ik met letters een verhaal typ, dans ik met mijn vingers een lied. Mijn ogen volgen de regels vol noten. En mijn vingers dansen de melodie. Soms sluit ik mijn ogen en dans ik puur op gevoel.
Als ik mijn ogen sluit zie ik een meer omsloten door bos. Groene, blauwe, gele en witte vlinders dansen boven het water en hoog in de lucht. Ze dansen tussen de eeuwenoude eiken, kastanjes en platanen. Ze dansen tussen de varens en rusten uit op het mos. Ze dansen boven het meer en rusten uit op de bladeren van waterlelies. Tussen het kroos verschijnen soms de kleine kikkers en de grotere padden. Een vis hapt naar het kroos.
Als ik mijn ogen sluit zie ik mezelf op het meer. In mijn allermooiste, witte jurk kijk ik om me heen, als een elfje zonder vleugels op de grote bladeren van de waterlelies. Ik ben jaloers op de vlinders die aan het soms zo zware leven lijken te ontsnappen. In mijn allermooiste jurk met blauwe bloemen dans ik met ze mee in de beperkte ruimte van mijn waterlelie.
Ik open mijn ogen en ik weet gelijk bij welke maat ik ben gebleven. Ik speel de noten van de akkoorden gebroken in een dansend ritme. De herhaling van steeds dezelfde noten laat mij vaak dansen al toen ik een tiener was. Daarom heb ik de vellen met noten meegenomen naar mijn eigen huis. Daarom neem ik de vellen met noten mee naar waar ik ook heen ga waar een piano staat. Ik dans graag. Zeker in mijn allermooiste witte jurk met blauwe bloemen.
Mijn vingers dansen zoals de vlinders dansen. Mijn vingers laten de vlinders dansen. Hoog in de lucht en vlak boven het water. Mijn vingers dansen het verhaal. In het lied verdrinken de vlinders aan het einde. Maar ik begin steeds opnieuw, ik laat ze steeds weer dansen.
Mijn vlinders zullen altijd vliegen. Ik vlieg met ze mee. Zolang mijn vingers dansen.
Zolang ik zal dansen.
En ik zal dansen.
Dansen