Ik heb het goed voor elkaar. Een jaar gelden liep ik nog bij de voedselbank, en moet je me nu zien. Ik ben overgestapt op een automatische incasso voor mijn weekboodschappen bij een online supermarkt en bespaar een vermogen aan impulsaankopen. Als ik nuchter moet bloedprikken, ga ik daarna ontbijten bij de McDonalds. Ik eet mijn meloen met gedroogde ham. Ik zit weer op pianoles. Ik voel me niet langer schuldig over een lang telefoongesprek. Ik ben dit jaar zelfs op vakantie geweest. Wat zijn dat allemaal toch geweldige luxedingen die ik niet meer kende. Ik kan hierdoor zo ontzettend veel meer van mijn leven genieten.
Tot het moment dat ik op Facebook in een verantwoord-kopen discussie beland. Ik geef aan dat het vanuit financieel oogpunt niet voor iedereen is weg gelegd.
Standaard krijg ik de reactie terug dat biologisch en verantwoord eten helemaal niet duur hoeft te zijn. Dat ik best wat minder vlees kan eten, maar dan verantwoord. Dat als ik mijn biologische groenten op de markt, het prima te doen is. En dat ik beter langs de boer kan gaan, dan het in de supermarkt te halen.
Ik denk schuldig aan mijn bestedingspatroon. Er is veel waar ik mijn geld aan uitgeef òmdat ik het bezuinig op mijn dagelijkse boodschappen. Zou ik niet beter verantwoord wasmiddel kopen dan op pianoles gaan? In plaats van brie en cola kan ik natuurlijk ook ’s avonds komkommer snoepen en water drinken. Van het ontbijten bij de McDonalds kan ik heel wat biologische paprika’s kopen. Als ik zou gaan ontbijten met boterhammen met jam, ben ik vast goedkoper uit dan met mijn fruit en griekse yoghurt en kan dat dus ook biologisch. Als ik niet op vakantie was gegaan, had ik een heel jaar vlees bij de biologische slager kunnen kopen. Dus doe ik het die arme dieren en boeren zelf aan, en mis ik de gezellige gesprekjes met de “bewuste teler” op de markt als ik kies voor voorgesneden en voorverpakt voedsel uit de supermarkt.
Ik lees mijn blog terug. “Ik kan hierdoor zo ontzettend veel meer van mijn leven genieten.”
Gezien mijn leven, lijkt me dat onbetaalbaar en is dat het meest verantwoordelijke dat ik kan doen. Jammer dan voor de plofkip, ik ben belangrijker.