Gisteren voelde ik me voor het eerst wat beter. Ik trakteerde mezelf voor het slapen gaan op een frikandel speciaal en liet à la Lonneke de puinhoop achter voor de volgende dag. Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar de fruitvliegjes die afgekomen zijn op mijn gesneden uitjes.
Terwijl ik dit schrijf moet ik denken aan bijna elf jaar geleden. Kleine dingen vergeet ik snel, namen vergeet ik snel, maar 24 oktober 2007 is in mijn geheugen gegrift. ‘s Ochtends heb ik haar nog samen met de verpleging verzorgd, later ging ik terug naar Leiden om wat spulletjes te halen. Ik kwam aan in Prinsenbeek met de trein van vier over half drie. Toen ik de voordeur open deed zag ik onze huisarts in de hal staan. Mijn opa en oma waren aan het huilen in de woonkamer, haar jongste zusje was de senseo-automaat en de waterkoker aan het bedienen. Ik kreeg een knuffel van onze huisarts.
Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar mijn fruitvliegjes.
Vandaag is weer een dag die ik nooit zal vergeten, 15 augustus 2018 zal in mijn geheugen gegrift blijven. Ik zal altijd weten dat ik naar de adviesgroep ging. Dat ik me slecht genoeg voelde om me emotioneel te laten meeslepen en goed genoeg om zinnige, verstandige bijdragen te hebben. Ik zal weten dat ik weer in het kantoor aan het werk ging. Ik zal weten dat ik mijn telefoon aan zette en net een oproep van mijn zus had gemist. Ik zal weten dat ik haar terug belde en aan haar stem hoorde dat het foute boel was. Ik zal weten dat ik onderweg naar haar een lijstje maakte met van wie er overleden had kunnen zijn. Ik zal weten dat haar zoontje en haar oudste dochter de deur open deden en zij boven was. Ik zal weten dat ik ranja maakte voor haar zoontje. Ik zal weten waar op de bank ik zat toen ze het vertelde. Ik zal weten dat haar zoontje met groene klei aan het spelen was. Ik zal weten dat ik om half drie naar mijn tweede pianoles ging. Ik zal nog weten dat ik ‘s avonds naar de studentenvereniging ging waar ik me zo thuis voel. Ik kreeg een knuffel van mijn voormalig huisgenootje.
Lieve papa, geef mijn mama een knuffel van mij…
Ik ga nog een kroket klaar maken. En misschien wel huilen. Dat weet ik niet.