Ik heb de kriebels.
Stuurs zit ik op de bank. Mijn gedachten gaan met me op de loop. Het besluit dat ik exact een week geleden heb genomen wankelt niet, maar het maakt mijn leven duidelijk niet makkelijker.
Buiten is de zon verdwenen uit mijn tuin. Ik besluit mijn frustraties bot te vieren op planten die mijn tuin dreigen over te nemen, maar onderweg naar de schuur zie ik dat de buxusmotrupsen tussen de nu nog groene blaadjes kruipen. Ze zijn blijkbaar al een enige tijd bezig want bij nader inzien zitten er ook heel wat volledig aangevreten blaadjes.
Ik krijg er de kriebels van. Ik dacht na mijn grondige snoeibeurt van de aangetaste takken afgelopen lente de buxusmot te hebben overwonnen. Helaas. Er zit niets op dan alle buxusplanten eruit te halen.
Met mijn takkenschaar botvier ik mijn frustraties op de buxusstruiken. Drie forse struiken en een aantal kleinere later gutst het zweet over mijn rug. Het is koeler dan eerder deze avond, maar nog steeds te warm voor lichamelijke arbeid.
Met een stuk minder frustraties ga ik weer naar binnen. Ik ga aan tafel zitten, pak mijn dagboek en vulpen en ga schrijven.
Ik weet het al anderhalve week. Ik weet ook dat dit de enige manier is om een bepaalde ondersteuning te krijgen die ik heel erg hard nodig heb. Maar nu het zwart op wit staat komt het harder binnen dan ik me had voorgenomen. Vanaf vandaag heb ik geen bipolaire stoornis met wat persoonlijkheidsproblemen meer, maar de aanstelleritis van een persoonlijkheidsgestoord persoon met wat stemmingsproblemen. Vanaf vandaag is zijn mijn primaire en mijn secundaire diagnose omgedraaid.
Mijn vulpen spuugt mijn gal over het papier van mijn speciale schrijfboekje. Het zweet druipt over mijn rug. Het kriebelt.
Terwijl mijn rechterhand verder schrijft, strijkt mijn linkerhand het zweet van mijn rechter schouderblad en komt daar iets anders tegen dan zweet. Hij komt een rupsje tegen. In mijn nek vind ik een tweede.
Halverwege een letter spring ik op en weet niet hoe snel ik onder de douche moet springen, mijn haren te wassen en me over te geven aan de warme, ontspannende stralen.
Na een half uur zet ik de kraan uit. Ik droog mezelf af en trek mijn pyjama aan. Tijdens het schrijven van dit blog kost het me veel moeite om wakker te blijven. Ik ben eindelijk ontspannen.
Fijn dat ook met mijn nieuwe diagnose, dezelfde coping als vroeger nog gewoon werkt.