Als er een lichtgrijze mist ligt over je leven.
Het overkomt me vaak, en ik zou het eigenlijk niet erg meer moeten vinden. Ik ken immers ook minstens eens per jaar de diepzwarte dagen van een zware depressie. Het is zoals het is en waarom ik leven Dansen noem. Ik heb maar mee te gaan in het ritme dat door de muziek wordt bepaald. Ik heb weinig grip op het ritme, maar ik beweeg mee.
Tegenwoordig dans ik vaak met veel plezier, soms doe ik maar wat terwijl ik mijn pasjes zet
Sinds deze week wandel ik weer vrijwel iedere avond in Cronesteyn. Dit is voor het eerst sinds ik longcovid kreeg. Ik merk dat ik mijn polderpark heb gemist, maar ook dat het me tegenvalt hoeveel energie een grote ronde lopen me kost. Gelukkig is ze van onverminderde schoonheid met een paarse pracht door een ondergaande zon, de nevel boven de polder. Het knisperen van het schelpenpad vergezelt het lawaai van studenten die op één van de velden luidruchtig student wezen.
Het kan natuurlijk zijn dat de somberheid me traag maakt. Zoals het alle dingen waarvoor ik me op dit moment moet motiveren vertraagd. Alles lukt nog wel en wat ik aflever is van prima kwaliteit, maar het kost me zoveel meer moeite. Mijn studie, werk, sollicitaties. Mijn huishouden, schrijven, het naaien van een nieuwe tas.
Alles lukt nog wel, maar mezelf motiveren is zwaar
Mensen zouden kunnen beweren dat deze mistsluiers komen omdat ik op zoek ben naar betaald werk, en ik daarbij de nodige economische strubbelingen heb. Stress waar ik blijkbaar niet tegen zou kunnen volgens bezorgde of kwade tongen.
Het is allemaal niet makkelijk, maar ik denk dat het daar niet aan ligt. Binnen mijn schommelingen komen en gaan goede en slechte dagen, goede en slechte momenten, in een ritme waar ik juist wel grip op heb. Juist op werkdagen -of dagen dat sollicitatiebrieven schrijf- voel ik me het beste. Positieve afleiding en het gevoel hebben dat ik dingen kan.
Mens ben. Meetel. Van waarde ben. Ik ben
Ik hoorde net dat meteorietenzwerm Perseïden vannacht te zien is. Volgens het weerbericht zijn er lichte wolkensluiers, dus dat is niet echt een goede timing. Met een elcid-week die bijna start gaat zal het er vast net zo druk zijn met jongeren als gisteren. Toch denk dat ik vanavond laat nog even ga speuren aan de hemel in het altijd onverlichte Cronesteyn. Dan kan ik een wens doen als tijdens het vallen van de sterren de hemel even openbreekt.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.