Zou ik het al kunnen? Zou ik het nog willen? Zou ik het redden?
Zou het niet te warm zijn? Zou het droog zijn? Zou het niet te hard waaien?
Zou mijn batterij groot genoeg zijn? Zouden mijn tassen passen? Welke spullen zou ik meenemen?
Zomaar de vragen die ik me de afgelopen weken aan mezelf, en hardop aan collega’s en vrienden heb gesteld, en waar ik antwoorden op heb gezocht. Door erover te praten, vond ik manieren om de drempel te verlagen en manieren om het eenvoudiger te maken.
Niet kamperen, maar logeren. Fietsen op knooppunten, zodat ik zou kunnen afsnijden via GoodleMaps. Een dagafstand kiezen die ik vaker met mijn batterij had gered. Een grote donatie aan de fietsenmaker, zodat mijn mooie, afklikbare trekkerstassen zouden passen, ondanks de batterij.
Het leven heeft mij veel geleerd. Onder andere, om niet te (wat is te?) hoge eisen aan mezelf te stellen, flexibel te zijn en met vriendelijkheid naar mezelf en mijn beperkingen te blijven kijken. De afgelopen jaren hebben mij geleerd dat ik verrekte gelukkig wordt van het aangaan van een uitdaging.
Zonder vriendelijkheid is er geen stabiliteit. Zonder stabiliteit kan ik de uitdagingen niet aangaan. En zonder uitdagingen kan ik niet groeien.
Binnenkort is het 18 juli. De dag die in 2019 in het teken stond van de grootste zelfoverwinning die ik ooit heb begaan: de keuze voor het leven. De afgelopen jaren stond die dag steeds in het teken van evaluatie en het leven dat ik vier.
Ik vierde het groots door mijn vrienden in mijn huis en tuin uit te nodigen. Vorig jaar heb ik -in een periode dat ik in beslag genomen werd door mijn hechtingsproblematiek na het afscheid bij mijn vorige werkgever- mijn lustrum gevierd door naar een sterrenrestaurant te gaan met mijn beste vriendin.
Ik vertrok afgelopen zondag voor een tocht van vijf dagen en 347 kilometer. Het was heerlijk! Het was feest.
Het was ook een teken dat ik tegenwoordig een normaal leven leidt. Vlak na een zware depressie die ik overwon zonder lithium, zonder me ziek te melden, zonder een zelfmoordpoging te doen. Vlak nadat ik genas van mijn longcovid, waardoor ik inspanningen kan doen zonder de gehate PEM.
Ik vier het leven iedere dag. Is daar dan nog een speciale dag voor nodig? Is het nodig om terug te kijken op alles wat ik heb bereikt?
Zal ik het dit jaar vieren? Zal ik het nog willen? Zal ik het nog doen?
Of is mijn feestdag misschien ook gewoon een dag van hoop voor iedereen die dit nog niet heeft bereikt? En ben ik schatplichtig aan het geluk dat ik heb gehad, om die hoop te verspreiden?
