Het gaat goed met me. Niet iedere dag. Niet ieder moment. Maar gemiddeld genomen wel. Heel goed.
Ik ging op vakantie om te schrijven. Ik kwam thuis met nieuwe inzichten. De schrijfdiscipline kwam niet. De persoonlijke groei wel. Afgelopen zomer kwam en ging geruisloos weer voorbij. Ik kreeg griep, bleek (gelukkig) niet onmisbaar op mijn werk en herstelde.
Op mijn vrije dagen speelde ik eindeloos computerspelletjes, zoals ik vroeger mijn eindeloze reeks van depressies doorkwam. Minuut voor minuut, moment voor moment. Alleen nu uit gewoonte, in plaats van uit noodzaak.
De herfst bracht opdrachten, belangenbehartiging, vrijwilligerswerk, trainingen, veel werkdruk bij mijn loondienstwerk en slechts een enkele vrije dag door het opnemen van vakantie-uren. November bracht depressie, angst en mijn huidige vakantie.
Ik ruilde het respijthuis in voor de Wellness. Het boek om te schrijven voor een boek om te lezen. Het eindeloos op de bank computerspelletjes spelen voor lange fietstochten. De eenzaamheid voor bezoeken van vrienden.
Ik bouwde conditie op, met een ebike die op 0 ondersteuning kon, een zwembad waarin ik spierpijn kreeg, en de roeimachine tijdens het kijken naar mijn favoriete Netflixserie. Ik droom van het beklimmen van de Alpen, en de afdaling naar Como. Realistische dromen.
Vanaf de spa keek ik uit over Oegstgeest, Rijnsburg, Katwijk en zelfs Noordwijk. Ik herkende de watertoren, de windmolens op zee en Huis ter Duin. Dichterbij het LUMC en de kliniek van Rijnveste. Ik realiseer me dat ik worstel met het feit dat leven niet langer overleven is.
Dit jaar heb ik 18 juli voor het eerst niet gevierd, omdat leven geen keuze meer is, Project Leven geen project meer is. Het leven is er gewoon en komt zoals het gaat. En ik worstel daarmee. Omdat mijn leven er voor het eerst in mijn leven ‘gewoon’ is.
Want het gaat goed met me. Niet iedere dag. Niet ieder moment. Maar gemiddeld genomen wel.
Mijn toekomst als ervaringsdeskundige
Is dit het moment om Lonneke’s Levensdans op te heffen? Nu ik een normaal leven leidt mèt de worsteling van alle normale mensen? Of is dit juist het moment om door te gaan? Door te laten zien dat ik worstel met leven, juist omdat het leven niet meer over worstelen gaat.
Of misschien doorgaan met Lonneke’s Levensdans om de juiste redenen? Omdat ik het fijn vind om voor een groep te staan en te spreken over een onderwerp waar ik veel van weet. Om te schrijven over een onderwerp waar ik niet over uitgesproken raak?
HEE: Herstel, Empowerment, Ervaringsdeskundigheid
Ben ik Hersteld? Volgens de SPV’er van destijds niet. Ik ben nog steeds niet twee jaar stabiel. Volgens de HEE-beweging wel. Want herstel ‘is’ en kent geen goed of slecht.
Ben ik Empowerd? Ik leer juist meer te leunen op hulp. Maar ik heb regie over mijn leven en mijn behandeling, juist op het moment dat ik de regie kwijt ben.
Ben ik Ervaringsdeskundig? Dat ligt er maar net aan wie je het vraagt.
Dat boek komt er wel. In zijn eigen moment, zijn eigen plek en zijn eigen tijd. Net zoals de rest van mijn leven.
