Ik hou van mijn Leiden. Mag ik dat zeggen? ‘Mijn Leiden’. Ik ben immers slechts import. Tenminste, zo wordt zelfs over onze burgermeester gesproken. De langst zittende burgermeester en dat in Leiden, wat verraadt dat ook hij verliefd is op onze stad. Als hij slechts import is, ben ik dat zeker. Hoe dan ook, ik kan zeker zeggen dat ik van Leiden hou.
Natuurlijk mis mijn Brabantse bossen, mijn vennen, mijn heide, mijn landerijen. Daar heb ik wel iets moois voor terug gekregen. Leiden met haar knusse binnenstad. De wijds opgezette, groene jaren dertigwijk waar ik nu woon. Hoewel die nu vooral roodgoud kleurt. Het blijft prachtig.
Maar het mooiste deel van Leiden ligt nog best een eind buiten Leiden. Hoewel in Leiden alle afstanden klein zijn als je een fiets bezit. Het mooiste deel van Leiden ligt vlak bij mijn huis. Aan de andere kant van het Kanaal, aan de rand van het Groene Hart ligt Polderpark Cronesteijn,
Als ik mijn bossen, vennen en landerijen mis zoals vandaag, dan ga ik naar Cronesteijn. Als ik weemoedig ben, verdrietig ben, dan helpen de meters lopen in dat park mij. In de zomer loop ik door het haast moerassige deel helemaal achterin. Na een regenbui glibber ik over de hele route weg. Dat maakt het daar zo leuk. Midden in de randstad, toch een uitdaging die ik alleen ken van de Ardennen. En dat in mijn mooie Leiden.
Nu ik weer eenzaam ben is het lastig om goede dingen voor mezelf te doen. Het liefste zwelg ik in zelfmedelijden en verstop ik me voor de rest van de wereld. De lockdown is voor mij het beste excuus ooit om toe te geven aan mijn altijd diepe verlangen om mij op te sluiten in mijn huis. Hoe schadelijk dat ook voor me is. Zoals vandaag. Schadelijk en verlangend.
Op Buitenkunst voelde ik me een avond eenzaam. Op het ‘Andere Veld’ ben ik op mijn rug in het gras gaan liggen tussen nog meer mensen die op hun rug in het gras lagen. Midden in Drenthe werd het terrein in de bossen spaarzaam verlicht met olielampen. Terwijl ik naar die oneindig mooie sterrenhemel keek spraken we over wat we zagen: een flikkering van een satelliet was, de lichten van een vliegtuig, vallende sterren en het weerlicht van onweer ergens ver boven Duitsland.
Cronesteijn ligt in het middelpunt van Zuid-Hollandse Randstadelijke lichtvervuiling, maar doet daar zelf niet in mee. Er zijn geen lantaarnpalen in Cronesteijn. Alleen de UIT-bordjes van De Tuin van de Smid geven met hun vage, groene schijnsel aan waar het theehuis zich bevindt. Ik kom er vaak.
Als ik uit de donkerte van het kasteeltje via de achterzijde van de camping bij de landerijen kom stralen de stellen zoals ze nergens anders in Leiden kunnen. Uiteraard zijn er veel minder dan in de bossen van Drenthe. De vliegtuigen vliegen lager, de auto’s rijden harder, verlichte reclameborden zijn feller.
En toch: ik hou van mijn Cronesteijn. Ik hou van mijn Leiden. Ik hou ervan om door een late avondwandeling heel even mezelf weer te zijn en gewoon te genieten van de Grote Beer en de Poolster.
Je verhalen prikkelen mij en ik vraag me af waarom. Na even overdenken denk ik het te weten.Je beschrijft alle donkere en lichte gevoelens met zoveel liefde. Je houd niet alleen van Leiden, je houd ook van lijden… Ook al vecht je er voortdurend tegen….of toch niet?
“Het liefste zwelg ik in zelfmedelijden en verstop ik me voor de rest van de wereld. “
zou je kunnen vertalen naar de liefdevolle boodschap zoals ik het ‘lees’ :
Het liefst omhul ik mij met mijn eigen lijden, en verstop ik me voor de rest van de wereld, zodat ik even gewoon ‘mij’ mag zijn, met alles wat er nu is.
Tot je er genoeg van hebt en ervoor kiest om bijv. Naar Cronensteyn te gaan.
Je bent ergens in het leven in het lijden terecht gekomen en het contact met de levensvreugde verloren. Je kon niet anders dan van het lijden ‘houden’, want ook dat is Leven. En steeds meer ontdek je ook de vreugde in het leven weer. Hoe mooi is dat?
Geniet van alles wat er is lieve Lonneke.
Dat denk ik soms ook wel eens… en ik denk te weten waardoor het komt… hopelijk kan ik het steeds verder omkeren.