In mijn signaleringsplan staat dat als ik meerdere nachten minder dan negen uur slaap, ik een grote kans heb om hypomaan te worden. Er staat ook in dat als ik zeven uur of minder slaap, ik in één nacht hypomaan word.
Tijdens de opname zwaaide ik met mijn signaleringsplan en life-chart toen ik aan moest tonen dat dat onderbuikgevoel dat ik hypomaan aan het worden was geen aandachttrekkerij was, maar dat dit gefundeerd was op ervaringen uit het verleden. De verpleging en arts zeiden me dat ze zich pas zorgen zouden gaan maken als ik minder dan vijf uur zou slapen.
In de nacht van vrijdag op zaterdag kreeg ik last van duizelingen zodra ik mijn hoofd bewoog. Ik heb ervaren dat je dit nogal vaak doet ’s nachts. Telkens werd ik er klaar wakker van en duurde het weer even voordat ik sliep. De zeven uur die ik uiteindelijk gehaald heb, waren daardoor van bijzonder slechte kwaliteit.
Rond kwart voor zeven heb ik de huisartsenpost geconsulteerd omdat ik dacht dat het door mijn nieuwe medicatie zou komen. Toen ze vroegen wat voor medicijn het eigenlijk was heb ik ze dringend gevraagd om advies in te winnen bij een psychiater. Ergo, de crisisdienst. En dat deden ze gelukkig.
Mijn matige depressie was in één nacht omgeslagen in een pittige, eufore hypomanie waar ik zelf niets aan kon doen omdat al mijn middelen om rust te nemen mij ontnomen waren door de duizeligheid. Toen aan het einde van de dag de duizeligheid niet af nam en ik het schrikbeeld van nog een nacht met zeven slechte, onrustige uren slaap voor mij zag, belde ik opnieuw.
Ditmaal kreeg ik de psychiater zelf aan de lijn. Ik vertelde, chaotisch en hypomaan, dat ik voldoende uren móést maken vannacht en dat zeven uur of minder écht te weinig was. We namen telefonisch mijn signaleringsplan door en ze nam gelukkig onmiddellijk aan dat wat daarin staat ook op waarheid berust.
Dankzij haar advies sliep ik zeven goede uren. Een hele voorruitgang. Zondag stuiterde ik hypomaan door mijn huis. Zelden is het er zo schoon en opgeruimd geweest. ’s Middags kreeg ik nog een telefonisch controlemomentje, waarin de verpleegkundige mij bevestigde in de wetenschap dat ik aardig hypomaan was. ’s Avonds paste ik hetzelfde advies van de avond ervoor toe en ik sliep bijna acht uur.
Met mijn psychiatrische thuiszorg heb ik vandaag, maandag, een plan vol wekkers gemaakt met daarin afwisselend activiteiten en rust. Hij zei dat ik goed gehandeld had.
Ik weet nog niet of het plan werkt, ik weet nog niet of ik door kan gaan met mijn nieuwe medicijnen als dit de bijwerking is, ik weet nog niet hoe snel ik deze hypomanie onder controle krijg, ik weet nog niet hoe heftig de depressie of gemengde episode zal zijn die ik gegarandeerd als straf krijg.
Maar ik weet wel hoe fijn het is om serieus genomen te worden, dat behandelaren die je niet goed kennen geloven in de inzichten en vaardigheden die je hebt opgedaan. Zelfs als je beweert in één nacht knetterhypomaan te kunnen worden met de uren die normaal zijn voor de meeste mensen.