Het zijn eigenlijk alleen maar trucjes waarmee ik me door het leven worstel.
De trucjes van een hypomanie lukken meestal wel. Als ik tenminste eenmaal doorheb dat ik ze moet gebruiken. Het trucje van om zes uur ’s ochtends gewoon nog een oxazepam innemen terwijl je het liefst naast je bed zou gaan springen, maar waardoor je nog lekker een paar uur slaapt. Het trucje van een wekker zetten om na een activiteit even een kwartiertje rustig op de bank te gaan zitten, zodat je niet continue door blijft razen. Het trucje om je pinpas thuis te laten liggen en met maximaal tien euro de stad in te gaan, zodat je voorkomt dat je opeens drie rollen vuilniszakken, een fles deodorant, haarverf én twee flessen luxe shampoo haalt. Het trucje om geen auto te gaan rijden omdat je het gevaar niet ziet. Het trucje om na het avondeten de televisie uit te zetten en alleen nog rustige dingen zoals pianospelen of mandala’s kleuren te doen. Het trucje om om half elf naar bed te willen gaan, waardoor je er om elf uur in ligt en omdat je niet moe te krijgen was er ook alvast een pammetje in gestopt hebt.
De trucjes van een depressie zijn duizendmaal moeilijker. Het trucje van elke dag rond dezelfde tijd opstaan, en dan op een dag dat je geen afspraak hebt tot drie uur ’s middags blijven liggen. Het trucje van hoe rot je je ook voelt altijd de gordijnen open doen, maar dat pas doen als je rond de schemer je huis nog even wilt luchten. Het trucje van je elke dag met zorg aan te kleden, maar dat uiteindelijk pas doet als je boodschappen gaat doen of je avondwandeling maakt. Het trucje van drie gezonde maaltijden per dag, waarbij ik al een overwinning behaal als ik noodles uit een pakje klaar kan maken. Überhaupt eten, en als ik dan eenmaal aan het eten ben, daar ook weer mee stoppen. Het gevoel honger en het gevoel voldaan te zijn bestaan niet meer.
Het trucje van dingen doen die je normaal gesproken leuk vind. Na twee maten pianospelen stop ik omdat ik telkens de verkeerde noten aansla. Na drie vakjes kleuren stop ik omdat ik met de verkeerde kleur kleur. Als ik het Excel-bestand niet kan laten doen wat ik wil, huil ik zachtjes achter de computer. Als ik halverwege de supermarkt en mijn huis ontdek dat ik de melk en de eieren voor mijn pannenkoeken ben vergeten, ben ik zwaar teleurgesteld. Ik durf niet meer terug te lopen omdat ik bang ben dat de caissière mij een domkop of erger vindt. Sowieso is lopen een uitdaging.
Mijn verpleegkundige en mijn psychiatrische thuiszorg zeggen me dat ik mijn G-schema’s moet invullen. Een manier om mijn vervormde gedachten weer op een rijtje te zetten. Ze zeggen dat ik mijn weekschema’s en dagschema’s per kwartier moet indelen, zodat ik bezig blijf en niet op de bank voor me uitstaar of terug in bed ga liggen.
Trucjes tijdens een depressie zijn het lastigste. Ik weet precies wat ik moet doen, ik ken alle trucjes.
Mijn schema zegt dat ik het gras moet maaien, dat ik het onkruid tussen de tegels uit moet halen, dat ik daarna mijn paden en terrasjes moet schoonvegen. Mijn bed lonkt.
Ik ben op tijd opgestaan, ik heb mijn tanden gepoetst, ik ben naar buiten geweest, ik heb eindelijk witte hemdjes gekocht voor onder mijn witte bloesjes, de gordijnen van mijn studeerkamer zijn open. Ik heb vandaag al veel overwinningen behaald. Ik heb veel trucjes gedaan.
Mijn bed mag lonken, ik mag eraan toegeven.