Eind 2015 kreeg ik een depressie. Toen de ernst en suïcidaliteit steeds verder toenam besloten mijn arts en ik te starten met antidepressiva. Ik was als de dood om meer suïcidale gedachten en plannen te krijgen, of een hypomanie. Daarom kozen we voor een opname.
De opdracht was vrij simpel . 1) start met antidepressiva 2) hou de suïcidaliteit in de gaten 3) let op een hypomanie. En als het opbouwen klaar is, stuur je mevr. weer naar huis.
Tenminste, ik dacht dat dit de opdracht was.
Omdat ik meer suïcidale gedachten en plannen kreeg en steeds beter mijn masker kon laten zakken, werd ik aangesproken op mijn ‘hospitalisering’, het teveel hulp zoeken en een verslechtering van de depressie.
Toen ik op een vrijdagmiddag in mijn hele lijf voelde dat ik hypomaan werd, was zelfs het opdreunen van mijn signaleringsplan niet voldoende om geloofd te worden.
De opnamearts stuurde me elke twee dagen naar huis met als bedoeling me meer voor mezelf op te laten komen. Dat was vast nuttig, maar niet de opdracht.
Na de opname ging het niet beter. Tijdens mijn zwaarste depressies ben ik nog suïcidaler dan tijdens de opname. Afhankelijk van de definitie ben ik het afgelopen jaar een aantal keer gestart met een zelfmoordpoging of heb ik een aantal keer een zelfmoordpoging gedaan.
Door hoe de opname heeft plaatsgevonden, schiet ik nog altijd in de stress als ik een verpleegkundige of de arts tegenkom. Door mijn sterk wisselende beeld, de negatieve ervaring en het onvermogen om door mijn masker heen te kijken, is een opname tijdens mijn zwaarste dagen niet mogelijk.
Ik weet niet of er een correlatie met de opname is, maar ik ben afgelopen jaar wel veel gegroeid.
Toen ik me ergerde aan mijn verpleegkundige (de woorden ‘ik’ en ‘ergeren’ kwamen tot vorig jaar niet in één zin voor) heb ik zelfstandig een stappenplan ontwikkeld om minder hulp te vragen.
Toen ik vond dat ik niet goed was benaderd door iemand, ben ik woest geworden. Ik heb dit laten zakken en heb dit omgezet in voor mezelf opkomen (nog zo’n fenomeen dat ik niet kende).
Tot slot krijg ik door het schrijven van mijn columns steeds meer inzicht in de gevoelens achter het masker.
Ja, ik mag in de stress schieten als ik weer herinnerd word aan de opname. Ik mag boos zijn dat er niet gehandeld is volgens de opdracht. Maar uiteindelijk ben ik er, een jaar later, rijker uit gekomen.