Mijn voeten kraken. Nou ja, niet mijn voeten. Maar als ik mijn voeten beweeg hoor ik een krakend geluid. Het geluid dat boterhamzakjes maken als je verwoede pogingen doet om ze open te krijgen.
Op zich niet heel onlogisch, want tussen mijn sokken en mijn panty zitten boterhamzakjes. En tussen mijn panty en mijn kniekousen ook. Tussen mijn kniekousen en mijn andere panty zitten zelfs kleine pedaalemmerzakjes.
Het is een truc die ik heb geleerd bij mijn zeilvereniging, gecombineerd met net iets te vaak naar de Grote Optocht in Boemeldonck kijken. Boterhamzakjes en heel erg veel laagjes kleding.
Vandaag valt de hoeveelheid laagjes eigenlijk best mee. Twee paar sokken en twee panty’s. En natuurlijk mijn boterhamzakjes. En pedaalemmerzakjes. Verder draag ik vandaag een t-shirt met lange mouwen, een vest, een heerlijk warme rode trui, een lange, warme jurk, mijn omslagdoek, handschoenen, jas en muts.
Gisteren had ik bovendien ook nog eens gebruik gemaakt van de vele laagjes die mijn petticoat mij biedt én een tweede jas. Iemand is zo verstandig geweest warme, veel te grote jassen aan te schaffen.
Het is geen carnaval. Het is geen koudekamp. Maar ik ben wel onder gelijkgestemden. Dit in de meest letterlijke zin van het woord. Ik ben onder mensen die hetzelfde als mij stemmen.
Iemand heeft namelijk verzonnen dat verkiezingen altijd in maart zijn. En iemand anders heeft verzonnen dat het op dit moment -2 graden en oostenwind 4 moet zijn.
Campagnevoeren, weer met mijn partij bezig zijn, is ook een stukje goed voor mezelf zorgen. Ook dit is een deel van mijn leven. Met alle wijze kledinglessen die ik in andere delen van mijn leven heb geleerd. Samen vormen alle delen IK.