“Salsa?” roep ik hard in haar oor
om de muziek te kunnen overstemmen. “Samba,” zegt ze. Nu ik los
ga op het podium, durft het meisje van amper drie jaar dat mijn hand
heeft toegeëigend dit ook. Iedere sambadanseres heeft één of twee
mensen het podium opgetrokken, waaronder ik en het meisje. Onder
enthousiast gejuich van een publiek van ruim honderd man worden we
één met de muziek.
We dansen op het plein van de Pyraña en we
vergeten de tijd zoals ik dat daar al zo vaak heb gedaan. Met thuis
gesmeerde broodjes lunchen. Samen een blikje sinas delen. Wachten op
de durfals die wel de Bob in gingen. Om meneer Verstappen lachen. Als
kind kwam ik er wekelijks. Nu ben ik al jaren de verantwoordelijke
volwassenen die alleen openbaar dingen doet als ze weet dat ze het
kan. Ik kan mijn veertig euro wel beter besteden.
Maar vandaag
zit ik toch in de Efteling.
In Symbolica ben ik eerder die dag
misschien nog wel meer verwonderd dan het jongetje in de bank voor
mij. De bewegingen van de attractie doen de losse plukken haar
bewegen in de wind. De levensechte poppen, de geluiden, de geuren, de
kleuren. ‘Droomvlucht meets Fata Morgana meets Villa Volta meets De
Clowntjes’ bedenk ik als ik het rondje begin. ‘Wat prachtig,’ denk ik
alleen nog maar als ik me met de bewegingen van het karretje laat mee
bewegen in de attractie.
Pas toen ik de kookpotten in ging,
luidkeels mijn interpretatie van het franstalige lied mee zong
verloor ik het van verstandig zijn. In de wachtrij dansen mijn voeten
de Salsa zonder dat ik weet of dat het juiste ritme is. Als ik aan de
beurt ben ren ik naar een kookpot op een draaischijf en als we
beginnen te draaien trek ik net zo hard aan de zwarte tafel in het
midden totdat ik nog harder rond tol. Nog meer plukken ontsnappen aan
mijn vlecht. Mijn handen tikken in het ritme van het lied. Mijn hoofd
gooi ik achterover en ik vergeet de tijd.
Wat volgt is een
middag, avond en nacht met Gondolleta’s, sprookjesvertellers,
Pinokkio, rondtochten met oude stoomtreinen en wijdse
vergezichten.
Nu ben ik dus aan het dansen op de melodie van de
Samba. Op een podium. Met een publiek van meer dan honderd man. Voor
mezelf.
Als een verwonderd kind trek ik me nergens nog iets van
aan en geniet met volle teugen.
Thuis kijk ik op mijn flipover.. “Project Leven” staat bovenaan in grote letters. Eronder veel te veel post-its met hoofdthema’s, subthema’s en voorbeelden. Ik pak nog een post-it en schrijf ‘Dansles nemen’.
