Ik staak namens de verpleegkundigen omdat zij eerst de spoedzorg goed willen regelen en de afspraken willen verzetten voordat ze gaan staken.
Ik staak namens de thuiszorg omdat zij eerst nog iemand uit bed willen halen en steunkousen aan willen doen voordat ze gaan staken.
Ik staak namens mijn eigen behandelaren omdat zij eerst nog mij willen helpen me zo goed mogelijk te voelen voordat ze er ook maar over na gaan denken om te staken.
De boeren hebben een punt, de bouwers hebben een punt, de leraren hebben een punt, de gele hesjes hebben een punt als zij het verkeer plat leggen, ervoor zorgen dat het Malieveld opnieuw moet worden ingezaaid of ouders opzadelen met naar huis gestuurde kinderen. Als daar gestaakt wordt, dan voelen we dat allemaal.
Als wij niet meer in staat zijn om te staken zijn we niets meer. Als we op de eerste hulp zitten, als wij niet zelfstandig uit bed kunnen komen of als we ons psychisch op ons slechtst voelen, zijn wij niet meer in staat om te staken. Als daar gestaakt wordt, dan voelen alleen degenen die toch al niet konden staken het.
Daarom roep ik iedereen op om namens hen in actie te komen zodat zij geen afspraken hoeven te verzetten, geen extra overuren hoeven te draaien, geen mensen in bed hoeven te laten liggen, geen medicijnen hoeven te vergeten en zodat geen spoedpost of ambulance onbemand hoeft te zijn om ervoor te zorgen dat hun geluid wordt gehoord.
Laten wij namens hen net zo’n hard geluid laten horen als alle andere stakers bij elkaar. Laten wij dit geluid net zo hard laten horen als duizend tractoren.
Zonder hen zal ons leven namelijk niet eens op gang komen als het onverhoopt even plat ligt.
Een mooie en sterke bijdrage Lonneke.