De stille slachtoffers

Tijdens coronatijd heeft iedereen het psychisch zwaar. Zeker mensen die al psychische problemen hadden. Ze lijken op dit moment alleen onzichtbaar. Jij kunt hen helpen!

Dit blog verscheen eerder op Psychosenet

Laptop: check. Agenda: check. Etui: check. Aantekeningenboekje: check. Lunch: check. Waterfles: check. Sleutels: check. Ik stop alles in mijn tas, trek mijn jas aan en bedenk vlak voor het dichttrekken van mijn voordeur dat ook mijn huissleutels mee moeten. Ik ben klaar om naar mijn werk te gaan.

Op mijn werk is het hectisch. We zitten met drie of vier man in een klein kantoor. Het zoemt de hele dag. Terwijl iedereen zich op zijn eigen werk richt, zijn we al sociaal bezig. De deurbel gaat regelmatig en ik of één van mijn collega’s doet open. Terwijl ik geconcentreerd bezig ben om de promotie van een voorlichting op poten te zetten, lacht een collega me vriendelijk uit. “Hoe koud is die koffie,” zegt ze terwijl ze naar de mok naast me wijst. Ik moet lachen en focus me daarna weer op mijn werk. Even later staat er mok warme koffie naast me.

Onderweg naar huis loop ik de supermarkt binnen. Ik ben bij mijn wekelijkse boodschappen de geraspte kaas vergeten. Bij de bushalte praat ik even met een bedelaar waarvan ik weet dat hij in het sociaal pension woont. Hij ziet er vandaag best goed uit. De banaan die ik over heb, neemt hij in ontvangst. Hij loopt een stukje weg en ik zie hem de banaan met smaak opeten.

Ik ga in de bus vooraan zitten, want het gaat niet zo goed met me. Ik ben zo trots dat ik vandaag toch naar mijn werk ben gegaan. En nog trotser omdat het me ook vandaag weer heeft gebracht wat het me altijd brengt als ik me slecht voel. Ik ben uit bed gekomen, ik heb mensen gezien zonder dat ik persé sociaal moet doen, ik heb me nuttig en belangrijk gevoeld, er is voor me gezorgd, ik heb voor anderen kunnen zorgen, ik ben moe en -het belangrijkste- ik ben iets minder suïcidaal.

Nu is dit net als voor bijna alle Nederlanders weggevallen. Alleen zijn de gevolgen voor mij veel groter dan een stelletje ongeremde, vervelende kinderen. Mijn werk is voor mij geen levensonderhoud. Even de supermarkt binnen wandelen, doe ik niet alleen omdat ik boodschappen moet kopen. Het is voor mij een manier van coping. Een manier om met mijn ziekte om te gaan, om mezelf drijvende te houden. Op mijn vrije dagen moet ik verplicht ergens koffie drinken, ontbijten of in de bieb een boek lezen om gewoon mensen te zien zonder een echt gesprek te voeren.

Ik ben niet de enige.

Voor onze Inlopers zijn dit vaak hun enige sociale contacten. Het Inloophuis is gesloten. Dagactiviteitencentra zijn gesloten. Zelfregiecentra zijn dicht. Dit alles met desastreuze gevolgen voor de psychische gezondheid van hun bezoekers. Onze psychische gezondheid is al zo broos. Ik ben op dit moment bang voor deze gevolgen van de epidemie.

Vandaag vraag ik daarom aandacht voor ons: de stille slachtoffers van de Covid-19 maatregelen.

De stilte

In de media is er heel veel aandacht voor eenzame ouderen voor wie kaartjes geschreven en tekeningen gemaakt worden. Thuiswerkende ouders met kinderen die thuisonderwijs krijgen, hebben steun aan elkaar. De groep waar ik toe behoor hoor je amper, terwijl ons steunsysteem is ingestort en de psychische gevolgen heel erg groot zijn.

Jij kunt ons helpen!

• Maak ons zichtbaar:
  • Deel dit bericht
  • Praat over ons: laat onze stem horen in de media, in de politiek, op het werk, tijdens het praatje over de schutting met de buren of het uitlaten van de hond.
• Geef iemand met psychische problemen het gevoel zichtbaar te zijn:
  • Praat met ons: maak eens een praatje bij het raam, bel, beeldbel, stuur een tekening, kaartje of brief. Ga -met gepaste afstand- samen de hond uitlaten of praat eens met die buren.
  • Organiseer zelf een kaarten/brieven/bloemenactie voor GGZ cliënten.

Kijk op de website van Stichting Mind voor meer initiatieven en hulpbronnen.

Sterkte!