Vastlopen

“Godver de godver de godver, klote ding.” Ik ben in staat om hem uit mijn raam te flikkeren zodat hij keihard op de tegels beneden beland. Helaas woon ik op de begane grond en staat er nog data op die ik nodig heb. Dus ik kan niet op die manier mijn woede temperen.

Het is de vijfde keer tijdens deze social distancing dat mijn laptop vastloopt en vervolgens een blauw scherm vertoont waarop tragend langzaam wordt afgeteld naar het moment dat hij opnieuw wil opstarten. Het staat al langer dan een half jaar op mijn verlanglijstje om een nieuwe laptop te kopen. Het geld is gelukkig geen probleem. Zowel de belastingdienst als mijn energieleverancier zijn erg lief voor mij dit jaar. Er is wel een ander probleem.

Waarbij de meeste gezonde mensen met sterk verminderde sociale contacten wat depressief worden, word ik tot mijn eigen grote verbazing hypomaan. Waarbij ik normaal gesproken vanzelf van een hypomanie stuiter naar een gemengd beeld, word ik alleen maar hypomaner.

Daar word ik trouwens niet persé gezelliger van, heb ik gemerkt. Ik heb het idee dat mensen die mij willen ontlasten, dingen van me afpakken. Wie bij mij in de buurt komt -al dan niet telefonisch of via beeldbellen- heeft per definitie ongelijk en begin ik af te snauwen. Voor de mensen die mij de afgelopen dagen hebben gezien die ik niet heb afgesnauwd: ik was heel erg hard op mijn tong aan het bijten om je niet af te snauwen. Ik heb mijn vaste lijn uit het stopcontact getrokken en mijn mobiel op stil gezet. Ik heb zelfs mijn pianoles afgezegd en als ik maandag nog zo ben, dan zeg ik therapie af. Ik ben een draak geworden zodra ik mensen tegen kom.

Zonder mensen gaat het echt prima met me en ga ik lekker mijn eigen gang. Hoewel ik als de dood ben dat ik nu richting een echte manie stuiter, doe ik het tegenovergestelde van wat mij helpt om hieruit te komen. Hoe meer dingen ik doe die me helpen hierin te blijven of het erger te maken, hoe beter ik me voel. Daarmee bedoel ik me echt goed voelen, me geweldig voelen. Hoe meer dingen ik doe die me helpen hieruit te komen, hoe slechter en neerslachtiger ik me voel. Dus doe ik dat niet.

Alleen de harde belofte van mezelf aan mezelf om ’s nachts te slapen, lukt nog. Met twee of drie oxazepam. Ik ben elke keer ontzettend trots dat ik -ondanks mijn enorme weerstand- ’s avonds al mijn pillen neem. Rust pakken, even gaan zitten met thee en een boek lukt niet.

Er is op dit moment domweg geen enkel beloningsmechanisme om het rustiger aan te doen. Dus dan moet ik zelf wat verzinnen. Ik heb mezelf geabonneerd op NPO start plus. Ik heb een fles cafeïnevrije cola, chocolade, chips en bieterballen van Karels Biofriet gehaald. Nu kijken hoe lang ik achter elkaar in bed naar de serie ‘Victoria’ kan kijken.

Alleen moet dat dan wel weer via mijn telefoon, want mijn laptop is hiervoor te traag. Kutding.