Even zweven. Even zweven maar. Een millimeter boven de grond. Misschien twee. Niet meer. Ik hou van zweven en dan vanaf een uitkijkpunt naar de wereld kijken waarin je leeft. Een wereld zoals hij mooi is vandaag.
Er zijn felblauwe luchten vandaag, samen met felwitte hagelstenen. De donkere wolken zie ik vandaag niet. Ze zijn er wel. Ze zijn er altijd. Er zijn altijd donkere wolken die dreigen. Maar vandaag zweef ik.
Heel even maar. En heel voorzichtig. Hoe hoger je zweeft, hoe harder je valt. Zweven is leuk. Zweven is spannend. Zweven is eng. Zo eng dat ik soms maar denk dat ik beter blijf liggen. Zo leuk dat ik niet meer naar beneden wil. Zweven heeft consequenties. Zweven heeft al-tijd consequenties.
Maar ik zweef. Ik krijg in heftige discussies terug dat ik bereik wat ik wel. Warmte. Verdraagzaamheid. Van de tweede druk van mijn boek is de eerste doos bijna leeg. Begrip, herkenning, erkenning. Voor mezelf. Voor mijn lezers. Wat wil ik nog meer? Wat kan ik nog meer bereiken? Ik ben succesvol in alles waar ik succesvol in wil zijn. ‘Kijk uit met zweven’, wil ik mezelf toeschreeuwen. Zweven is zo fijn. ‘Je weet wat er gebeurd. Je weet hoe hard je valt.’
Hoe heftiger een hypomanie, hoe heftiger de gemengde episode.
Hoe hoger je zweeft, hoe harder de val.
Hoe meer je krijgt, hoe meer je inlevert.
Hoe meer je leeft, hoe rotter het is als je hoofd stopt.
Ik voel het. Ik voel op dit moment dat ik weg glij. Dat de zon wel blijft schijnen, maar niet meer voor mij. Ik ben niet gemaakt voor zweven, voor succes. Ik begin al te vallen na twee dagen zweven. Misschien moet ik op vliegles om weer veilig te leren landen.
In mijn tuin bloeit een roos. Drie jaar geleden schreef ik met mijn verjaardag over een bloeiende roos in mijn tuin. Dat vond ik mooie beeldspraak toen ik nog een knop zag zitten. Een stukje hoop in kille winters, over in het hier-en-nu blijven als het alternatief blijven liggen is. De wereld is veranderd. Mijn wereld is veranderd. Mijn roos bloeit nu echt.
Ze is samen met helderblauwe luchten, helderwitte stenen en onzichtbare donkere wolken die er bij mij altijd zijn. Vandaag bloeit ze echt. Terwijl ik stoei met de angst om te teveel te zweven, om de angst om keihard te vallen, na misschien iets teveel succes.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.