Als ik ergens nog meer een hekel aan heb dan aan sporten, dan is dat de sportschool. Groot. Massaal. Volumeknop op standje disco. Drukte. Anonimiteit. Een nummertje zijn. En omringt door mensen die er veel beter in zijn dan ik.
Nog honderdvijftig meter achter elkaar kunnen lopen heeft indruk gemaakt
Ik wandelde veel, sprong de trap op werk op en fietste graag. Een elektrische fiets nodig hebben in plaats van de wandeling naar mijn werk was verschrikkelijk. Ik heb niet gehuild. Dat doe ik niet zo snel. Ik ben ook vergeten te rouwen. Dat doe ik nu. Ruw, rauw, rouw. Zonder tranen, maar met een verwrongen boosheid.
Bij mijn fysio moest ik met babystapjes weer gaan bewegen. Beetje kracht, beetje fietsen. Gewoon om mijn spieren te doorbloeden. Steeds een beetje intensiever, volledig afhankelijk van mijn draagkracht. Dat was veilig, fysio, want hoewel ik echt niet de beste daar ben, was, was ik gelukkig ook niet de slechtste.
Maar inmiddels ben ik het zat. Fysio, ergo, psycholoog, spv, casemanager, mondhygiëniste en andere afspraken die andere mensen ook gewoon hebben. Mijn agenda staat volgepropt met hulpverleners, terwijl ik met steeds meer energie mijn leven verder wil kunnen leiden. Niet meer geholpen door die hulpverleners, maar dingen doen die gezonde mensen ook doen.
Ik wil gezond zijn
Tenminste, ik wil zo gezond mogelijk zijn en zo gezond mogelijke dingen doen. Het is vast één van de vele fases van rouw. Dat je niet meer wilt hoeven rouwen.
Maar ik durf het niet. Ik durf niet naar mijn werk te wandelen uit angst dat ik zo moe ben dat ik niet meer thuis kom. Ik vertrouw niet meer op mijn lichaam dat mij staande hield als ik psychisch onderuit dreigde te gaan.
En daarom ga ik nu naar de sportschool. Niet die massale, anonieme, drukke zaal met dreunende discomuziek, maar een kleintje waar ik bij het binnentreden wordt begroet door de eigenaar en de twee anderen die aan het sporten zijn. Bij de fysio moest ik leren om nooit over mijn grenzen heen te gaan, nu zoek ik de grenzen op. Daags daarna heb ik spierpijn. Langzaam voelt dat zelfs goed. Normaal.
Ik ben een normaal mens met normale mensen dingen, zoals een abonnement op een sportschool, spierpijn en als ik loop op de loopband houd ik dat tegenwoordig gewoon twintig minuten vol.
F*ing twintig minuten wandelen in een straf tempo.
Ik durfde er nog niet eerder over te schrijven. Bang voor een terugval door teveel te doen. Bang voor PEM. Maar inmiddels ben ik ruim drie weken lid en ben ik drie keer langs geweest en ik zit nog steeds te wachten op de terugval.
Langzaam durf ik erop te vertrouwen dat deze ook niet meer komt. Langzaam durf ik weer te vertrouwen dat ik ooit weer op mijn lichaam durf te vertrouwen.
Inmiddels ben ik wel te voet naar mijn werk geweest.
Wat was het heerlijk. Wat was het vertrouwd
