Vrijwilligersvergoedingen

Vandaag is het er tijd voor.

Ik heb in mijn notitieboekje een lijstje met onderwerpen voor blogs. Eén onderwerp staat al een tijdje op mijn whiteboard, maar blogs schrijven is op dit moment moeilijk voor me. Ik weet al langer dat een fikse intellectuele uitdaging door de week heen, het schrijven remt. Hoe meer ik me verveel, hoe makkelijker het is om te associëren en te schrijven. Tijdens hypomanieën denk ik de meest briljante blogs te schrijven, maar ik schrijf ze feitelijk tijdens mijn depressies.

Nu ik twee weken een nieuwe baan heb

en hij is zo geweldig als de vacature leek te voorspellen, merk ik dat mijn energie voor een groot deel opgaat aan het wennen aan de nieuwe omgeving. Ondertussen loopt er ook een project bij de Hogeschool waarin leerlingen een fact-team vormen en voor drie denkbeeldige patiënten zorgen. Ik ben in dit team de ervaringsdeskundige en met mijn kenmerkende kritische noot, en voldoende humor stuur ik ze af en toe bij.

Over een paar weken heb ik voor de derde keer een opdracht bij de faculteit sociale wetenschappen

van de universiteit Leiden. De vorige twee keren mochten de eerstejaars student psychologie alles aan mij vragen wat ze wilden vragen, komende keer ben ik lotuspatiënt voor vierdejaars. Het simuleren is trouwens vrij eenvoudig, want ik mag mijn eigen problematiek simuleren.

Bij een congres spreken is natuurlijk supergaaf

en je kunt een normaal sprekersalaris vragen. Het geeft mij een enorme kick om keihard te werken om de juiste toon te treffen en zowel mijn boodschap, als de boodschap van de opdrachtgever over te brengen. Studenten en scholieren zijn -met hun ongebreidelde, ongeëvenaarde nieuwsgierigheid- mijn lievelingspubliek.

Tussendoor heb ik afgelopen maand ook nog het één en ander voor het onderwerp belangenbehartiging. Ik was weer aanwezig bij een handicap breed panel over de WMO èn ik sprak met trainees over armoede.

Het zijn geen heel erg goed betaalde opdrachten

maar afgezien van de Hogeschool en de trainees, krijg ik er wel de minimale vergoeding voor wat ik met mezelf heb afgesproken om voortaan nog te krijgen bij opdrachten als spreker. Dat dit lukt, ben ik erg trots op. Wat betreft de Hogeschool, de Mensenbieb (de trainees) en Lumen, heb ik besloten dat zij mij zo ongelofelijk veel kansen en ontwikkeling hebben geboden, dat ik het voor hen semi-gratis blijf doen. Ik heb dus echt mijn doel behaald.

Het enige probleem is dat ze vrijwel allemaal worden uitbetaald via een vrijwilligersvergoeding

Tel daarbij op de kleinere vergoeding van de Hogeschool en de reiskostenvergoeding voor de trainees, en het begint allemaal wel een beetje krap te worden.

Je mag namelijk maar een beperkt bedrag ontvangen als vrijwilligersvergoeding

Reiskostenvergoeding, of een andere onkostenvergoeding -zoals het verzorgen van een lunch bij Lumen, telt ook als vrijwilligersvergoeding. En als je dan ook nog eens een redelijk uurloon krijgt voor je klussen, dan kun je daar op een gegeven moment overeen gaan en daardoor ruzie met de belastingdienst krijgen.

Wat daarnaast lastig is

is dat ik geld dat gestort wordt op de bankrekening van Lonneke’s Levensdans, beschouw als inkomen. Net zoals ik dat doe met mijn uitkering en mijn verdiensten uit loondienst. Bonnen of geld dat gestort wordt op mijn gewone bankrekening beschouw ik als extra’s, waardoor ik er dingen van koop zoals poffertjespannen of nieuwe oortjes.

In mijn notitieboekje stond dat ik wilde vertellen

over de worsteling die ik de laatste maanden heb met vrijwilligersvergoedingen krijgen voor betaalde klussen. Nu ik deze maanden regelmatig betaalde klussen heb, is het tijd om een nieuwe koers te zetten en voor zoveel mogelijk opdrachten een factuur te sturen, om zo te erkennen aan mijzelf dat ook dit werk is en de belastingdienst tevreden te houden.