Het heeft geen haast, dit allemaal. We zijn namelijk al verder dan we ooit dachten.
Ik zeg soms dat de onbewuste redenatie in mijn hoofd vaak was
-als ik tegen de muren van hulpverlening op botste- ‘het is blijkbaar niet erg genoeg om de hulp te krijgen’. Waarna de gedachten en het gedrag vervolgens erger werden. Net zolang tot ik met al mijn gedachten en gevoelens erkend werd. Mijn lijden gezien werd. Door de ander en door mezelf.
Misschien dat schematherapie zo goed werkte. Ik leerde zelf voor mijn kleine kind te zorgen. Haar te geven wat ze nodig had. Terwijl tegelijkertijd mijn nieuwe behandelaren mij de gezonde ouderrol voordeden zodat ik kon leren hoe ik het grote verdriet van mijn kleine kind kan erkennen en haar kan troosten. Haar en haar lijden kan zien, zoals geen enkele hulpverlener ooit echt en oprecht kan zien.
Ik merk dat ik dit weekend hier weer last van heb
Van die gedachtegang, dat gedrag en de moeite die het kost om zelf mijn kleine kind de juiste aandacht te geven. Het is echt een schijntje ten opzichte van hoe het was voor 18 juli 2019. Maar het is het wel. Het is er. Ik voel het. Dat het blijkbaar niet genoeg is om aandacht te mogen krijgen. Dat het groter moet voelen.
Het laatste zaadje dat mijn psycholoog plantte was tijdens het afscheid
Nu afscheid bij de psycholoog -wat ik sinds ik in het fact-team kwam niet voor mogelijk had gehouden- straks afscheid van het fact-team en richting de huisarts.
Nou vertrouw ik mijn huisartsen erg goed op allerlei gebied, zeker op het gebied van GGZ. Maar mijn medicatie is daar echt te ingewikkeld voor. En alleen bij de gedachte om weer naar het bipolaire team te gaan, word ik helemaal iebelig. Het laatste jaar daar, heb ik mij zo ongezien gevoeld. Hoewel mijn diagnose persoonlijkheidsstoornis inmiddels op zijn minst discutabel is, komen die karaktertrekken in crisis gewoon naar boven. En behandelaren hebben in het verleden bewezen ook zonder diagnose te handelen naar dat gedrag.
Daarom denk ik zelf aan een vrijgevestigde psychiater
Maar ben ik zover? Kom ik met mijn rapid-cycling niet te vaak in crisis daarvoor? Is mijn dossier inmiddels niet te dik geworden? Een paar maanden geleden kreeg ik nog IHT (intensive hometreatment) in het weekend. Dat kan straks niet meer. En ga ik bij hem of haar ook weer tegen diezelfde muur botsen?
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou overwegen. Niet toen ik naar het fact-team gestuurd werd. Niet toen ik te instabiel voor therapie was. Niet toen ik koos voor het lezen. Niet toen ik besloot te gaan studeren. Al helemaal niet toen ik longcovid kreeg. Wel nu mijn leven steeds meer begint te lijken op het leven van normale mensen.
Vandaag ben ik er duidelijk nog niet klaar voor
En het hoeft ook niet morgen of overmorgen. Het hoeft überhaupt niet te gaan gebeuren. In tegenstelling tot toen: ik heb de tijd.
En tussendoor ga ik de rest van het weekend maar even goed voor mezelf en mijn kind zorgen. Een lekker bad, chocolade, puzzelen en -mits het droog is- nieuwe kerstspullen halen. Want, welk kind vind dat niet leuk.
