Soms zeg ik gekscherend dat nuance ‘my middle name’ is. Het is een onderdeel van wie ik ben. Het is hoe ik contact zoek. Er hangt een DMS-labeltje ‘afhankelijke persoonlijkheidsstoonis’ aan, en ze zitten me regelmatig in het pad, maar ondertussen ben ik ongelofelijk blij met en trots op deze karaktertrekken.
Ik kan niet een heftig standpunt innemen
zonder eerst alle meningen die ik ken en kan bedenken te hebben meegewogen. Het maakt me een geliefd persoon voor het doorleven van het doorbreken van stigma. Door mijn nuance, hebben mensen ook eerder begrip voor mij en mijn mensen.
Het maakt me ook eerder een meeloper dan een kartrekker, maar omdat ik ook mijn idealen heb kom ik er meestal wel. Ik meestal wel duurder uit, of mijn toehoorders goedkoper, en dat is iets wat ik voor lief neem. Ook krijg ik vermoedelijk een stuk minder aandacht, dan mensen die wel keihard een discussie ingaan. Het lot dat de algoritmen mij geven.
Toch is nuance niet altijd handig
Als je bijvoorbeeld vanuit ervaringsdeskundigheid de misstanden in een aantal gesloten jeugdinstellingen wilt aankaarten. Dan is het belangrijk om te kunnen discusiëren op het scherpst van de snede. Om ongeacht het gemanipuleer van tegenpartijen keihard achter je eigen idealen te blijven staan. Om jouw pijn, en die van al die andere jongeren, te blijven verwoorden. Om te blijven agenderen waar het om gaat: misbruikte, mishandelde jongeren.
Jongeren die misbruikt en mishandelt zijn, ongeacht welke goede bedoelingen van meelopers -oeps, hulpverleners- dan ook. Want dat zijn situaties waarin niemand een meeloper mag zijn. Gelukkig ben ik geen hulpverlener.
Iedereen die in het rapport zich dusdanig aangesproken voelt dat hij zich moet verdedigen kruipt in een ongekende slachtofferrol.
Voor hulpverleners zijn er twee mogelijkheden:
òf je voelt je aangesproken, herkent zichzelf in het rapport, en gaat eerst diep door het stof en vanaf nu wèl op zichzelf reflecteren, òf hij herkent zichzelf niet in het rapport en heeft dus geen reden om zich aangesproken te voelen en kan de eerste groep op zijn verantwoordelijkheden wijzen. Meer variatie is er niet.
Je gaat dus niet een verhaal schrijven over hoe zwaar het is om in de jeugdzorg te werken, want de jongeren slaan, schoppen, knijpen, schelden en nog erger. Jij hebt ervoor gekozen daar te werken, de kinderen zijn ertoe gedwongen daar te zijn. Jij bent aangesteld om ervoor te zorgen dat ze geen nieuwe trauma’s krijgen.
Ik kan dit soort dingen niet verwoorden.
Jason Bughwandass gelukkig wel
Hij heeft deze woorden opgeschreven en gezegd. Ik geef vandaag mijn woord aan hem, meeloper als ik ben, aan zijn onderzoek Eenzaam Gesloten en de hoop dat iedereen wilt tekenen om een parlementaire enquête te laten verrichten naar de misstanden in de jeugdzorg.