Leeswaarschuwing: dit blog kan als erg heftig worden ervaren
Ben ik gehandicapt of heb ik een kwetsbaarheid of heb ik een beperking?
Sinds ik me bezig houd met het VN Verdrag Handicap heb ik al heel wat verhitte discussies gevoerd over terminologie. Zelf kies ik de term die ik op dat moment bij mijn publiek vind passen, of welke de emoties bevordert die ik wil opwekken.
Ik ben wat dat betreft behoorlijk pragmatisch
Alles dient het doel om mijn missie van een stigmavrije wereld te creëren. Alles om psychische problemen meer bespreekbaar te maken en de weg om bewust wel of geen hulp te kunnen vragen als het jou treft te effenen.
Daarmee heb ik al heel wat discussies gewonnen, maar evenveel verloren, van mensen die iets steviger achter hun keuzes staan. Maar ik speel graag met taal en gebruik haar zoals het mij nu eenmaal goed uitkomt. Dan maar een stukje minder principieel.
Van de week belandde ik in een soortgelijke discussie
Met heftige emotionele argumenten over terminologie. En waar het bij het VN Verdrag Handicap altijd over de ik-beleving van ervaringsdeskundigen ging, ging het dit keer over de emoties gevoeld door nabestaanden. Mijn emoties, iemand die lijdt aan chronische en juist nu vrijwel dagelijkse acute suïcidaliteit, doen er niet toe. Noch die van mijn lotgenoten die strijden om in leven te blijven.
Op 8 april wordt de podcast ‘De Zelfmoordshow’ uitgezonden op KINK FM
Het is ter nagedachtenis van Nirvana-zanger Kurt Cobain, die dan 30 jaar geleden zelfmoord zelfdoding of suïcide pleegde, de hand aan zichzelf sloeg, uit het leven stapte. Ik gok dat je inmiddels begrijpt waar het heen gaat.
In een interview legt Tim Broek, nota bene zelf nabestaande van iemand die suïcide pleegde, uit dat hij bewust voor deze heftige titel heeft gekozen en dat het tijdens de show duidelijk wordt waarom hij dat heeft gedaan.
Ondertussen krijgt Stichting 113 Zelfmoordpreventie ook de volle laag. Nabestaanden zouden inmiddels al vaak hebben aangegeven dat het woord ‘zelfmoord’ totaal ongepast en pijnlijk is, en toch weigert 113 haar naam te veranderen.
Dit is het punt waarop ik recalcitrant begin te worden
En aangezien ik nog steeds worstel met een hypomanie/gemengd beeld, dat gepaard gaat met veel suïcidaliteit, kan ik dat op dit moment sowieso erg goed. Ondertussen blijf ik genuanceerd naar de discussie kijken en zoeken naar de woorden die mijn doel het beste bereikbaar maken.
Ik begrijp de pijn van de verschillende woorden. Zelfmoord lijkt te impliceren dat het om een misdaad zou gaan. Dat is iets wat we gelukkig al heel lang achter ons hebben gelaten. Het woord zelfdoding is wat dat betreft ook veel passender.
Zelf ben ik fan van het meer verhullende suïcide
wat overigens zowel als zelfmoord en als zelfdoding vertaalt kan worden uit het latijn. Zelfmoord en zelfdoding hebben beiden het woord ‘zelf’ in zich, terwijl ik vind dat als ik sterf door suïcide ik daar zelf vrij weinig invloed op heb gehad. Ik heb dan een groot gevecht -wat ik op dit moment echt niet meer wil verliezen- verloren. Ik heb niet mezelf gedood, noch mezelf vermoord. Ik ben dan vermoord door mijn psychiatrische stoornissen.
Stichting 113 heeft gekozen voor het woord zelfmoordpreventie omdat dat de term is waarop mensen in hun uiterste nood gaan het makkelijkste gaan zoeken. Wat dat betreft zijn zij even pragmatisch als ik.
Uiteindelijk draait suïcidepreventie om de levenden, en niet om de nabestaanden
Hoe hard en crue dat ook klinkt. Ik wijd mijn leven aan de levenden en wil voorkomen dat er nabestaanden bij komen. Ook als dat betekent dat ik wat minder principieel ben.
De puntkomma, is het symbool voor hen die hun suïcidepoging hebben overleefd. Voor hen die de moed hebben gevonden om verder te gaan met het leven.