Het was het eerste bestandsdeel van The Perfect Storm die tot mijn grote zwarte gat leidde. Het doel van de MBT, mentaliseren bevorderende therapie, was dat ik weer in contact kwam met mijn gevoel. En dat lukte, misschien net iets te goed.
Tijdens één van de groepsbijeenkomsten was ik niet helemaal lekker. Het antwoord op de vraag waarom ik me niet had ziekgemeld, was simpel: ik had geen koorts. Het groepsgesprek dat volgde was wat minder eenvoudig.
Afgelopen donderdag had ik in de bus naar Zoetermeer echt wel door dat het beste wat ik kon doen in die bus blijven zitten was, om zo terug naar huis te gaan. Toch sleepte ik me naar de tram en reed ik door naar Den Haag.
Het was niet echt wijs
En de digitale vergadering die ik vervolgens vanuit huis bed heb gedaan was ook niet echt slim. Met weinig focus, concentratie of helderheid was ik niet productief.
Maar om vervolgens te luisteren naar mijn lichaam, bleek na twee dagen ook niet ideaal. De combinatie tussen lichamelijk ziek zijn en een bipolaire stoornis bleek voor de zoveelste keer niet ideaal.
Een stevige verkoudheid had mij gevloerd
Vooral dat mijn saturatiemeter het eerste kwartier van wakker zijn tussen de 95 en 96% baarde me grote zorgen, maar na nog wat woelen en dutten inbed steeg hij keurig naar de 98%. Toch was ik heel erg angstig om opnieuw weer zo benauwd te worden als toen ik voor de eerste keer corona kreeg.
Gelukkig kon ik -tussen twee hoestbuien door- nog gewoon praten met de doktersassistente. Haar tip om rust te nemen, en het adreme ‘ja we weten dat je dat moeilijk vind’, nam ik ter harte. Ook dat mijn slijm wat dunner maken zou helpen, en ik gerust een paracetemol mocht nemen. Dus schreeuwde mijn lichaam op bed? Dan ging ik naar bed.
Zo lag ik op vrijdag en zaterdag met broomhexide, neusspray en paracetemol in bed en sliep het grootste deel van de tijd. De kleinste dingen, zoals weer onder mijn dekens kruipen na een toiletgang of het maken van bouillon, zorgden dat ik buiten adem raakte. Gelukkig liet mijn satuariemeter buiten een hoge hartslag geen bijzonderheden zien.
Op zondagochtend stond ik op.
Eindelijk kon ik weer langer dan een half uur rechtop zitten. Maar waar ik de eerste ziektedagen ondanks een beroerd lichaam, prima in staat was geweest om mezelf te motiveren om dingen te doen, staakte die zondagmiddag mijn hoofd. Ik kon mezelf totaal niet motiveren. Het gemis aan focus had een ander onderliggend gevoel, misschien oorzaak, gekregen.
Nu mijn lichaam weliswaar nog steeds veel rust nodig had, maar ondertussen ook weer redelijk begon te functioneren, speelde er opeens iets anders op. Het gevolg van twee dagen alleen in bed liggen en angstig op een saturatiemeter kijken. De allereerste, vroege signalen van een depressie. Signalen die het beste te bestrijden zijn door jezelf te activeren en niet overdag te gaan slapen.
Lief lichaam. Ik wil best naar jou luisteren, maar je moet nu gaan kiezen
Òf je geeft me een stevige verkoudheid waarvoor ik rust moet nemen. Ik heb echt wel veel geleerd van de periode dat ik gemiddelde tot ernstige longcovid had. Òf je geeft me een depressie. Been there, done that. Ik weet precies hoe ik die moet bestrijden.
Maar ik wil 1 ding met je afspreken: we doen het niet tegelijkertijd. We gaan niet een ziekte krijgen waarvan het copingsmechanisme de oorzaak is van de andere ziekte. Afgesproken!?
