Mijn vader heeft een hart van goud. Hij is een idealist in hart en nieren. Ik heb het echt niet van een vreemde. Sowieso lijk ik veel op hem. Ik heb zijn manier van redeneren, zijn hoge ambitieniveau, zijn voorliefde voor snel schakelen en associëren. Hij werd niet gelukkig zonder dat, voor mij is het de voorwaarde om te kunnen functioneren.
Ik mis hem
Ondertussen is het een feit dat hij mij psychisch en lichamelijk heeft mishandeld. Waar hij vanuit zijn idealisme kinderen te beschermen tegen hun ouders, heeft hij bij mij gefaald. Hij kon mij niet beschermen tegen zichzelf.
Ik hou van hem
Het is mijn grootste obstakel geweest in het accepteren dat ik een persoonlijkheidsstoornis door vroegkinderlijk trauma heb: de oneindige liefde die ik voelde, voel en wil blijven voelen, voor mijn ouders. Hij heeft mij mishandelt en hij heeft mij oneindig grote onzichtbare littekens gegeven waar ik dagelijks last van heb, en toch hou ik van hem.
Zonder zijn mishandeling, reageerde ik niet suïcidaal op stress. Zonder zijn liefde, was ik niet wie ik nu ben
Volgens sommige lotgenoten moet ik hem veroordelen, in plaats van begrijpen waar zijn trauma’s vandaan komen. Volgens sommige moet ik iedereen confronteren, in plaats van mededogen hebben. Moet ik hem narcist noemen, zonder de goede kanten die ik ook ken.
Dat kan ik niet
Ik hou van hem. Ik mis hem. En dat wil ik mijn hele leven blijven doen. Ver voorbij zijn dood, lang voor de mijne.
Volgens anderen mag ik niet schrijven over wat me is aangedaan. Mag ik niet spreken over hoe een persoonlijkheidsstoornis ontstaat. Mag ik niet onder woorden brengen hoe ontzettend hij me gekwetst heeft of grote woorden als mishandeling gebruiken, want over de doden niets dan goeds.
Dat kan ik ook niet
Ik kan niet zwijgen, als ik deze dingen wil verwerken. Ik moet woorden vinden voor wat mij heeft gekwetst, voor wat hij mij heeft aangedaan. Voor het feit dat hij mij ook op dit gebied heeft gevormd.
Ik kan niet spreken, want ik hou van hem.
Deze twee dingen bestaan naast elkaar. Dat mag. Dat is prima. Dat is goed. Ongeacht wat anderen vinden. Ik ervaar ze naast elkaar. Ze zijn er naast elkaar en tegelijkertijd.
Ik heb een boodschap. Mijn vader heeft mij gevormd, met zijn slechte èn goede kanten. Zonder zijn hart van goud, had ik nooit het mijne gehad.
Mijn naam is Lonneke Tomas. Als blogger schrijf ik over hoe ik leef met ernstige psychische problemen. Als spreker kan ik -altijd destigmatiserend- lezingen voor vrijwel iedere doelgroep en ieder doel. Waaronder bijvoorbeeld een lezing over jeugdtrauma.
