World Mental Health day is onzichtbaar voor mijn blogs gepasseerd. Arjen Lubach kaapte het onderwerp rondom de bolletjesterreur en wist het beter onder woorden te brengen dan ik ooit had gekunnen. Ondertussen kreeg mijn hoofd amper de tijd om te nietsnutten en zo nieuwe onderwerpen en invalshoeken te verzinnen.
Leven met een volle agenda en een vol hoofd
Mijn agenda deed de afgelopen anderhalve maand niet onder voor die van mijn moeder. Naast mijn normale baan, had ik vele bijeenkomsten. Naast verschillende opdrachten voor mijn bedrijf, protesteren op het Museumplein, mijn werk als penningmeester voor Films for Change, mijn vrijwilligerswerk bij Stichting De Mensenbieb, Wij Zijn Mind en voor het eerst ook voor Stichting Cordaid, gaf ik ook interviews en nam ik een filmpje op voor de verkiezingen over werken met een beperking. Ja, zodra hij online staat, zal ik deze op mijn sociale media verspreiden.
Ik nam vakantiedagen op, om het aantal dagen dat ik per week aan al deze projecten werkte onder de zeven te houden. Mijn huis is zelfs naar mijn eigen maatstaven een grote puinzooi. Tanden poetsen en uitgebreid badderen schieten erbij in. Op de fiets en in trein luister ik liever naar muziek dan naar mijn gebruikelijke podcasts.
Niet alleen de geest, maar ook het lichaam overbelasten
Ondertussen tergde ik niet alleen mijn geest, maar ook mijn lichaam. Een uur lang stilstaan op het Museumplein, bezorgde me een middag en avond vol pijn aan mijn longcovidlichaam. Ik vergat mijn anticonceptiepil, waardoor ik ging menstrueren en ik ben weer begonnen met ketogeen eten, waardoor sommige jurken en jasjes inmiddels soepjurken en -jasjes zijn geworden.
Ondertussen bleef ik psychisch stabiel en wist ik steeds mijn destructieve kant onder controle te houden door mijn lieve, interne, kwetsbare kind te waarderen en te verzorgen.
De kwetsbare stilte na de storm
Maar ik weet dat juist de komende periode, mij bijzonder kwetsbaar zal maken. Juist de periode ná veel stress, is de moeilijkste. Het moment dat ik weer tot rust kom na een periode waarin ik veel van mezelf vraag, is de periode dat mijn bipolaire stoornis zich zal laten gelden.
Morgen is mijn moeder jarig. Anderhalve week later -op 24 oktober- is zij 18 jaar overleden. Altijd datums waarop ik de neiging heb suïcidaal te worden. Datums waarop mijn persoonlijkheidsstoornis hoogtij viert.
Nu, nog voor ik welke vroege signalen dan ook herken, moet ik dus ingrijpen.
Dansen voor gevorderden: tussen kwetsbaarheid en kracht
De komende periode wordt Dansen. Ingetogen, met vriendelijkheid als de pasjes verkeerd gaan. Samen met anderen, alleen, of lopend over de markt. Een balans tussen mensen zien en zelfgekozen eenzaamheid. Dansen tussen actief zijn en een plaats geven aan rust en verdriet. Dansen, zonder teleurgesteld te zijn als het niet gaat lukken. Want juist dàt is wat ik Dansen noem. Het is Dansen voor gevorderden.
Gelukkig ben ik gevorderd. Ik heb hier al meer dan 40 jaar ervaring in. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik dit kan.
