Hoewel ik door mijn opvoeding en mijn familie altijd heb gerealiseerd dat veel van de mogelijkheden die ik krijg en kreeg komen door de plek waar mijn wieg heeft gestaan, ben ik dat na mijn reis naar Kenia afgelopen februari nog veel meer gaan invoelen. Een diepe realisatie en dankbaarheid is over mij gekomen.
Dat ik heb kunnen studeren.
Dat ik veilig buiten kan fietsen over goede paden.
Dat ik een uitkering en sociale huurwoning kreeg, toen bleek dat ik niet kon werken.
Dat ik zorg krijg wanneer ik het nodig heb.
Dat ik als alleenstaande vrouw gerespecteerd word.
Dat ik tegenwoordig goed kan rondkomen en kan sparen van slechts 24 uur werken per week.
Ik heb het te danken aan het feit dat ik Nederlandse ben, geboren in een warm gezin en opgegroeid in een lief dorp.
Dankbaarheid ondanks mijn mentale uitdagingen
Ondanks de depressies die ik ook dit jaar had, de crisissen van mijn persoonlijkheidsstoornis die mij teisterden, met alle destructieve gedachten en acties die daarbij horen, is er een groot gevoel van dankbaarheid in mijn leven gekomen, voor wat ik bij mijn geboorte heb gekregen.
Dankbaarheid èn zicht op de verbeterpunten van Nederland
Hiermee is ook iets anders gekomen. Iets onaangenaams: irritatie naar mensen die blind zijn voor wat Nederland hen brengt.
Nederland brengt geen perfectie.
Er zijn onacceptabel lange wachtlijsten voor specialistische GGZ-zorg. Mensen leven in armoede, die daardoor dagelijks onder zeer zware stress staan. Er zijn mensen dakloos. Er is criminaliteit en overlast.
Een ander deel van Nederland vindt dat er te hoge belastingen worden geheven, terwijl we daaraan onze verzorgingsstaat te danken hebben. Volgens hen zijn er te veel gelukszoekers, zonder te realiseren dat wij de gelukkigen zijn enkel dankzij onze geboorte. Nederlanders klagen over regen, zonder te realiseren dat wij ons groene land te danken hebben aan die regen. Klagen over het goede, veilige OV dat we hebben. Over de dictatuur waarin we zouden leven, zonder zich te realiseren hoeveel vrijheid en rechten we hebben. Mensen die klagen over een losliggende stoeptegel, maar hem niet zelf willen rechtleggen omdat dat de taak van de overheid is.
Ik snap dat we de zegeningen die wij in dit land hebben moeten bewaken. Maar we mogen ook iets dankbaarder zijn voor alles wat we hebben.
Waar ik zelf over klaag sinds Kenia? De zon die in de zomer pas om 22.30 uur ondergaat, en in de winter al om 16.30 uur. Over mensen die zich niet realiseren hoe ongelofelijk goed we het hier hebben.
Persoonlijke groei, misschien niet als verwacht
Kenia heeft mij veranderd.
Als ik aan het eind van 2025 terugblik op dit jaar, ben ik extremer geworden. Misschien niet ten goede volgens medelanders die mijn visie op het leven niet delen. Ik ben harder geworden. Meer uitgesproken. Nog meer links en nog meer woke.
Voor mijn persoonlijke leven is het wèl goed uitgepakt. Mijn intense dankbaarheid, en de realisatie dat ik alleen maar kansen moet grijpen die voorbij komen, hebben mij dit jaar nog meer levensgeluk gegeven dan ik in 2024 van had kunnen dromen.
Op naar 2026!
