In de wondere wereld van Facebook is er voor iedereen wel een aantal groepen.
Zo ben ik lid van diverse weggeefgroepen waar het verboden is om iets te koop aan te bieden of te vragen. Of te bedelen of met mooie verhalen iemand over te halen iets aan jou te schenken. Of om je vermiste kat op te zetten.
Er zijn groepen je wel de vermiste kat op mag zetten, waar haast alles mag zolang het maar met Leiden, of met Alphen, of met Katwijk, of met Breda of met Prinsenbeek te maken heeft. Ze hebben dan ook toepasselijke namen als: Je bent een Leienaar als… of: Je bent een Bekenaar als… Het zijn groepen waar heel wat azijn uitgedeeld wordt aan alle verschillende onderdelen van de desbetreffende gemeente, maar er worden ook mooie foto’s van de hotspots of niet betalende winkelbezoekers gedeeld. De Pieten-discussie is er streng verboden, een verbod dat zelden wordt gehandhaafd.
Er zijn groepen waar zo ontzettend veel en ongefundeerd geklaagd word, waar zo ontzettend met non-argumenten gediscussieerd wordt, dat ik er lid van ben als een vorm van therapie. Waar kan ik beter van mezelf af leren bijten, of opmerkingen van me af leren laten glijden als er altijd wel iemand voor en iemand tegen je is. Als er altijd iemand je volkomen begrijpt en tegelijkertijd iemand is die je zonder de reactie te lezen je compleet de grond in boort.
En er zijn vollop psychiatriepagina’s. En het grappige van psychiatriepagina’s is dat je aan de manier waarop er gereageerd wordt, je kunt merken bij welke diagnose je bent aanbeland.
Bij de bipolairen is het meteen duidelijk. Tussen de depressieve klaagzangen poppen de meest bizarre, felgekleurde schilderijen op. Tussen verhalen over hoe rot het leven is, dat alles tegen zit en nooit meer zal veranderen, zijn zeer uitgebreide, vaak onsamenhangende, verslagen van gepassioneerde liefdes te lezen.
Maar ook de autisten zijn vrij herkenbaar. Regelmatig reageert iemand enigzins fel en buiten de context op een post omdat hij of zij compleet voorbij ging aan de van sarcasme druipende toon van een bericht. Vervolgens altijd een keurige, ‘sorry, ik had het niet begrepen. Ik neem ook alles zo letterlijk.’
De AD(H)D’ertjes schijnen nogal te stuiteren tijdens het uitwisselen van ervaringen en begrip.
Op de pagina ‘praten over gedachten aan zelfmoord’ is het gelukkig eigenlijk altijd erg rustig.
Maar de autisten hebben nog een andere groep. Het is de meest briljante zelfhulpgroep ooit. Het is een groep om te oefenen in omgaan met beeldspraak. Een groep genaamd: Autisme&Humor.