Lithiumperikelen.
Het goede nieuws? Het werkt.
Het slechte nieuws? De bijwerkingen ook.
Liters drank gaan er bij mij in. Ik heb een serieus drankprobleem gekregen. Alcoholvrije drank wel te verstaan. Alcoholhoudende drank laat ik al maanden staan: de lithium werkt. Ik drink wel acht liter water, thee, koffie, suikervrije limonadesiroop en af en toe een litertje cola. En soms wat meer. Eigenlijk is iedere plek zonder toilet bloedirritant geworden. Een stuk treinreizen? Niet in een oude Sprinter. Een stuk wandelen? Niet zonder een pit-stop bij een restaurantje. Een vergadering of therapiesessie? Niet zonder een thermosfles op de tafel. En ook veertig cent moeten betalen voor elk toiletbezoek bij de HEMA is een goede reden om daar niet meer te gaan werken aan mijn boek. En een half litertje water in mijn tas is eigenlijk te weinig voor de rit tussen werk, school en mijn huis.
Het bleek overigens ook bijzonder slecht te zijn voor mijn nieren. En daarom heb ik er weer een nieuwe dokter bij gekregen. Zoals de AGNIO aan mij uitlegde: een ‘nier-dokter’. Van zijn collega de nefroloog kreeg ik een plaspil om minder te plassen en zo minder dorst te krijgen.
Het goede nieuws? Het werkt.
Het slechte nieuws? De bijwerking ook.
Zo belandde ik ‘s nachts -samen met mijn allerliefste zus die geloof ik niet echt happy werd van wakker gebeld worden- op de eerste hulp met een beginnende lithiumvergiftiging.
Het jaar is nog jong, maar ik ben al meer dan twintig keer geprikt om mijn lithiumspiegel en nierfuncties te laten bepalen. Soms zelfs drie keer per week. Mijn nieuwe pil zorgt voor een stijging van de lithiumspiegel, maar ik ben als de dood voor een te lage spiegel. Door vaak te prikken kan de spiegel zo hoog mogelijk blijven.
Het goede nieuws? De lithium werkt.
Het slecht nieuws? De stapel labformulieren op mijn keukentafel is bijna op.
Vrijdag ga ik maar weer eens nieuwe vragen aan mijn ‘rarehoofd-arts’.