Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren. De dag dat mijn broertje een bril kreeg.
Een paar jaar eerder had mijn zusje een bril gekregen. Een hippe, roze bril met speciale pootjes zodat hij niet makkelijk af te krijgen is. Zorgen dat die op bleef bleek een ramp. Nadat het tweede exemplaar óók was vermorzeld door een elektrische rolstoel gaven we het op.
Vandaag is mijn broertje aan de beurt. Het is best lekker weer en we besluiten te voet naar de dorpsopticien te gaan. Dan kunnen we zijn handen stevig vasthouden op de terugweg.
De opticien zet de bril -wiens glazen ondanks dat ze in een klein montuur zetten en dat ze driedubbel dun geslepen zijn, op de onderkant van een jampotje lijken- op zijn neus en stelt hem af. Mijn broertje kijkt wat onwennig door zijn bril, doet een poging om met zijn slechte motoriek aan zijn oren te jeuken. Met min éénentwintig en min vierentwintig is hij tot op dat moment wettelijk gezien, en ook praktisch gezien, blind geweest.
Ik hoef het verhaal niet af te maken om te vertellen dat we zijn handen niet vast hoefden te houden op de terugweg. We mogen van hem wel alles benoemen wat we zien en al die informatie slaathij razendsnel op. Totdat hij zijn bril kreeg sprak hij twee woordzinnen, vanaf deze gedenkwaardige dag blijft hij de hele dag door kletsen.
Als je bij de ochtendverzorging niet snel genoeg bent de bril van de kast te pakken, dan hoor je al heel erg snel ‘Ik wil mijn bril op, waar is mijn bril?’
Mijn broertje zeurt zeer zelden, maar als je hem zijn bril niet geeft kan hij echt ontzettend zeuren. In mijn huidige GGZ-jargon: hij kan dan héél goed binnen zijn beperkingen zelf de regie terug pakken. En als dat ding op zijn neus staat, stopt hij ook meteen niet meer met praten. Mijn broertje isheel erg lief, dus dat vinden wij echt niet erg maar juist heel erg leuk. Soms maken we het grapje dat als we zijn bril afpakken, hij eindelijk stil is. We doen dit nooit om deze reden, maar het klopt wel. Met zijn bril is er voor hem letterlijk een nieuwe wereld open gegaan.
Mijn broertje is nu al acht jaar dood. Maar deze week moest ik ontzettend aan hem denken omdat er bij mij ook weer een nieuwe wereld open ging. Zoals mijn broertje door de bril pas leerde wat blindheid en zien is, kan ik deze week door de werkzaamheid van de lithium pas zien wat depressie en stabiliteit is.