Ik ben oud geworden. In hoofd zou ik nooit oud worden. In mijn hoofd zou ik altijd vijfentwintig blijven. Hooguit dertig. Een kind. Ik zou nooit wijs worden zoals mijn moeder dat was, zoals mijn oma dat is, zoals mijn grote zus dat is, zoals iedere vrouw die op enig moment in mijn leven over mij moedert of gemoederd heeft. Die wijsheid heb ik nooit gekregen.
Toen ik dertig was had ik nooit verwacht dat ik dat ik mij ooit vierendertig zou voelen. Toen ik éénendertig was had ik nooit verwacht dat ik mij ooit als vierendertig zou gedragen. Toen ik tweeëndertig was had ik nooit verwacht dat ik over mezelf zou kunnen moederen. Toen ik drieëndertig was hoopte ik dat ik nooit vierendertig zou worden.
En nu zit ik aan mijn salontafel en voel ik dat ik oud ben geworden. Het meisje van vijfentwintig heeft afscheid genomen. Die van dertig ook. Zakelijke brieven onderteken ik met mevrouw Tomas. Tot voor kort was mijn oma Tomas de enige mevrouw Tomas die ik kende. Als mensen aan de balie mijn naam vragen zeg ik trots ‘mevrouw Tomas’ en geen ‘Lonneke’.
In mijn tuin kan ik haast mijn moeder zien tuinieren als ik bezig ben mijn tuin te vormen naar wat ik wil. Daarin continue tegen gewerkt worden door mijn planten. Of misschien wel juist mee. Ik ben oud geworden en in veel aspecten lijkt ik op haar. In voldoende veel aspecten ook echt niet.
Mijn oma’s breekbare ouderdom en krachtige persoonlijkheid maken mij vol bewondering, maar haar waardering voor mijn uniekheid maakt mij volwassener en ouder dan ik ooit gedroomd heb te worden.
Mijn zus haar kinderen laten zien dat ik niet meer lijk op foto waar haar oudste dochter ook op staat. Een baby toen en nu een puber. Op Facebook komt soms de foto voorbij waarop ik en een pasgeboren baby staan. Hij zit nu op zwemles en schrijft leesbare, lieve woorden en zinnen met glasstiften op mijn ramen en spiegel. De middelste kan ik met een gerust hart mijn heggen laten snoeien, tenminste met een gerust hart voor haar vingers, niet voor mijn heggen.
Ik ben oud geworden. Met een glimlach en een traan schrijf ik dit. Ik heb zo vaak gehoopt me nooit oud te voelen. En de afgelopen jaren zo vaak gehoopt nooit oud te worden.
Terwijl ik deze woorden tik, hoop ik dat ik nog veel ouder ga worden. Misschien niet altijd. Misschien niet wijs. Misschien niet moeder of goede tante. Misschien niet de beste tuinierster of schrijfster. Misschien niet met de rust die de jaren me beloofden te brengen. Maar ik leef wel mijn leven als Lonneke. Misschien is dat wel waarop ik nooit op gehoopt en nooit aan gedacht heb.