Het gebeurde keer op keer op keer op keer. Het complete onbegrip.
Als het gebeurd voel ik het in al mijn voelsprieten. Ik voel het in mijn wezen. Ik kan het niet onder woorden brengen, maar voel het op momenten dat ik alleen nog leegheid kan voelen. Ik kan het niet aangeven, maar ik voel het als een snijdende pijn als het gebeurd. Ik weet het niet, tot ik weken of maanden later in mijn dossier kan lezen wat ik toen voelde. De pijn, de eenzaamheid die ik onder woorden probeer te krijgen, maar waarbij steeds opnieuw wordt ontkent dat het gebeurd.
Pas nu met therapie kan ik de woorden vinden die ik toen bedoelde. Ik voel mij niet gezien.
Ik voel dat mijn behandelaar niet door heeft hoe ontzettend depressief ik me voel. Hoe ontzettend wanhopig ik ben. Hoe ontzettend ik de regie terug wil maar niet kan krijgen. Juist door de behandeling die ik krijg, raak ik verder van mezelf weg en kan ik nog moeilijker die door mij gehate term ‘regie’ terug krijgen. De regie die ik zo graag wil, maar juist door deze benadering niet krijg. Het gebeurt me keer op keer op keer op keer.
Ik voel mij niet gezien. Ik voel dat zij mij alleen nog zien als een afhankelijke persoonlijkheidsstoornis. Ik ben een aanstellerige, mislukte persoonlijkheid. Ik ben niet depressief dus ik mag me niet depressief zielig voelen. Mijn lijden is lang niet wat het is als je een tijdje op een rustige, prikkelarme afdeling opgesloten moet worden zodat je een beetje bij kunt komen. Mijn lijden is maar een fractie van de ernst die daar bij hoort. Ik moet zelfstandig zijn, regie houden en vooral niet met iedereen willen overleggen zoals je niet anders kan in depressieve onzekerheid. Ik moet het zelf doen.
Keer op keer op keer voelde ik die pijn, dat verdriet, van wanhopig hulp nodig hebben en dat niet mogen krijgen. Je moet het zelf doen. Ik ben mijn grootste stigmaticus geworden. Door keer op keer die behandeling te krijgen ben ik erin gaan geloven. Ik mag geen hulp vragen, zeker niet als ik die graag wil. Want dan krijg ik die pijn, die behandeling. Ik moet het zelf doen want anders wordt ik als afhankelijk gezien. Die behandeling voelen en niet begrijpen, dat terug lezen en dàn pas begrijpen, is keer op keer traumatisch geweest.
Het afgelopen jaar hebben behandelaren hard gewerkt aan het terugwinnen van vertrouwen. Ze hebben mij gezien. Ze hebben geholpen mezelf te zien. Ik heb hard gewerkt om hulp te vragen en te accepteren. Ik heb nog nooit zoveel regie gehad als nu. Een woord dat ik minder haat omdat ze keer op keer op keer hebben uitgelegd hoe ik het krijg en neem. Misschien moet ik zelf een keer een flip-over kopen, want op een groot veel schrijf ik al deze tekenende, traumatische momenten in mijn behandeling op.
Dan blijkt dat ‘keer op keer’ slechts twee keer was. De twee keer dat mijn vertrouwen ontzettend wordt geschaad, voelt als keer op keer op keer op keer. Twee keer dat ik niet word begrepen heeft verstrekkende gevolgen voor mij gehad. Maar het is slechts twee keer.
Zou dat ook zo werken bij anderen met slechts twee keer een haast traumatische behandelervaring? Dat dit voelt als een compleet falen van de behandeling en alle behandelaren? Gewoon die twee keer.