De Kerstboom

Afgelopen zomer heb ik voor het eerst in mijn leven in mijn eigen huis een kerstboom gezet. Toen ik wist dat hij compleet was, heb ik hem weer uit elkaar gehaald en in mijn kast gezet. Ik heb namelijk een kerstboom gekregen van mijn buurvrouw, een neppert. Vlak na mijn verjaardag heb ik hem er weer uit gehaald en opgetuigd met de ballen die ik erbij had gekregen. De lichtjes die ik vorig jaar januari bij de bouwmarkt heb gekocht staan er feestelijk in. Sindsdien is het eerste dat ik doe als ik opsta de stekker van de lampjes in het stopcontact stoppen. Zelfs als ik tien minuten later naar mijn werk moet. Het staat namelijk zo ontzettend gezellig.

Kerstmis is altijd wel een dingetje. Ik heb dit jaar besloten dat ik alleen eenzaam ben als mijn hoofd dat vindt. Die twee weken vakantie zijn lastig, maar ik heb mijn schema’s en planningen zodanig vol gekregen dat ik er bijna naar uit kijk. Ik ga alleen maar naar plaatsen waar ik mezelf mag zijn. Ik ga alleen maar dingen doen die ik leuk vind. Ik heb bijna iedere dag een sociaal contact. Ja, het zullen kwetsbare weken worden. Er moet me niet te veel tegen zitten, maar ik ga het redden.

Tot zover.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de trein. Buiten is het grijs. Ik hoor de regen tegen het raam aan de andere kant slaan. Over mijn wangen biggelen tranen. Ik kijk naar buiten. Ik schaam me niet voor mijn tranen. Ik negeer ze wel. De meneer tegenover mij ook.

Het is een lange, bekende tocht naar Bergen op Zoom. Toen ik hoorde dat ik kon komen heb ik onmiddellijk mijn spullen bij elkaar geraapt en ben ik naar de bushalte gelopen. Ik hoefde de lampjes niet uit te zetten. Ik was ze vanmorgen vergeten aan te doen. Er lagen nog wat kerstballen op de grond. Ik heb ze gisterenavond in mijn woede door mijn woonkamer gesmeten. Ze bleken van plastic.

Vandaag reis ik naar mijn oma om voor het laatst afscheid van haar te nemen. Het wachten op het telefoontje dat ik kon komen was frustrerend. Mijn oma heeft veel kinderen, erg veel kleinkinderen en heel erg veel achterkleinkinderen. Het moet dan ook een logistieke nachtmerrie zijn om al dat bezoek te balanceren. Mijn kerstballen moesten het ontgelden om mijn ongeduld te beteugelen.

Terwijl ik het Hollands Diep passeer realiseer ik me dat ik vandaag niet alleen afscheid neem van mijn oma, maar ook van mijn laatste ouder. Ik ben woedend op het universum. Ik wil vandaag geen afscheid nemen. Ik wil niet ‘oudoe zeggen. Ik wil “tot snel” roepen terwijl ik het appartement van mijn oma uit storm om de bus nog te halen. Ik wil niet dat zij binnenkort met mijn ouders kan knuffelen. Ik wil met haar knuffelen.

Ik dep mijn tranen weg. Mensen een zitje verder praten over hun kerstplannen. Ik denk aan mijn planning die nu de soep in gaat lopen. Aan de zorgvuldig afgewogen activiteiten. Aan de kerstboom met plastic ballen die deukjes krijgen als je er hard mee gooit. Aan de gezellige, warme lichtjes.

Ik ben kwetsbaar, maar ik ga het redden.