Applaus voor de zorg. Voor de verpleegkundigen die een paar weken onmenselijke diensten draaiden om de IC beschikbaar te houden. Voor de verpleegkundigen in de verpleeghuizen die zorg verleenden zonder beschermingsmiddelen. Ze hielden de handen vast van de stervenden, een laatste troostende aanraking omdat de familie er niet bij konden zijn. Iedereen op televisie, op social media of in real-life praat over hen als ‘de helden’.
Wat was ik toch graag óók zo’n held geweest. Lang geleden ben ik aan zo’n heldenopleiding begonnen. Ik faalde bij de co-schappen. Als ik harder had gewerkt, was ik zo’n held geweest. Ooit waste ik mensen als helpende. Ik viel door mijn depressies uit. Had ik daar maar beter tegen gevochten, dan was ik zo’n held geweest.
Wat doe ik op dit moment om mijn medemens te helpen? Ik doe een peperdure opleiding puur voor zelfontwikkeling. Ik ben degene die een wandel/kletsmaatje heeft gevraagd en gekregen. Verder stuiter ik hypomaan rond en werk zo toe naar het moment dat ik de zorg extra ga belasten. Mijn werk wordt wel gewaardeerd, maar ik dring mijn hulp daar eerder op dan dat ik gevraagd word te helpen. Voor mij is een brieven- en kaartjesactie gestart.
Ik dacht dat ik over mijn hulpverlenerscomplex heen was, blijkbaar ben ik nog niet eens begonnen. Ik heb veel therapie gehad totdat ik me realiseerde dat ik altijd aandacht heb gevraagd door andere mensen te helpen. Gevraagd of ongevraagd. Gewild of ongewild. Mijn ziekte dwingt me om me te richten op dingen die goed voor mij zijn en pas in de tweede plaats op de ander. Dat is goed. Dat is prima. Daarom ben ik nu geen held. Daarom ben ik nu degene die liefde en zorg krijgt van andere krijgt. Daar hoef ik niets voor te doen. Ik ben een vriendelijke dame en dat is voldoende. Dat hoort voldoende te zijn.
Ik heb inmiddels een modus gevonden om te leven in een tijdelijk abnormale samenleving. Ik heb mijn ritme terug. Er is weer verschil werk en privé. Maar ik ben niet de held die alle opbrengsten van haar mondkapjes doneert aan een fonds ter bestrijding van kanker. Ik betaal daar mijn stof van en strakjes een terrasje. Ik ben wel jaloers op iedereen die wel een held is of was. Op de liefdevolle aandacht die zij krijgen voor hun harde werk. Zelfs op de opname voel ik me minder psychiatrisch patiënt dan de afgelopen weken.
Helden zijn schaars, probeer ik maar te denken. De meeste mensen zijn geen helden. Ik ben een mens.
Een eerlijk èn onroerend verhaal. Mooi omschreven. Ik ben vooral blij met de opmerking dat je je balans in deze tijd gevonden hebt. Ga zo door!