De Ontwijkende persoonlijkheidsstoornis

Ik ben geen sociaal persoon.

Oké, dit zeg ik verkeerd. Zonder bang te hoeven zijn voor het etiketje ‘Narcistisch’ kan ik stellen dat ik de meest vriendelijke, aardige, sociale, ik-hou-rekening-met-iedereen-en-probeer-tussendoor-mijn-grenzen-te-bewaken persoon ben die op deze aarde rondloopt. Maar, ik ben geen sociaal, sociaal persoon.

Ik ben gewoon geen sociaal dier.

Oké, dat is ook niet de juiste benaming. Ik hou ervan om onder de mensen te zijn, met mensen te kletsen. Om aandacht en warmte te krijgen en om aandacht en warmte te geven. Ik ga graag naar etentjes. Ik word zelden zo blij als van zo’n verjaardagsfeest in een hele grote kring. Hoewel ik samen piano spelen, samen eten of samen ergens een drankje doen ook heerlijk vind.

Maar toch, op sociaal gebied gaat het bij mij wel bovengemiddeld vaak mis.

Als je me een appje stuurt, dan ben ik meestal nog wel zo vriendelijk om te antwoorden. Als je belt, neem ik over het algemeen mijn telefoon op. Voor de rest, ben ik in staat om je compleet te vergeten.

Dat klopt ook al niet. Ik vergeet je niet. Ik denk vaak aan je. Ik vergeet alleen om contact met je te maken. Dus als je mijn brievenbus vol stopt met lieve kadootjes, of als je aangeeft dat ik je altijd mag bellen voor een goed gesprek: ik kan je volledig negeren. In mijn ultieme comfortzone hoef ik aan niemand aandacht te schenken. En dat terwijl ik daar juist zo van geniet: mensen aandacht schenken.

Ieder werk of vrijwilligerswerk wat ik sinds de universiteit heb gedaan, had 3 doelen. Waardering, ritme en verplicht mensen ontmoeten. Als ik alleen ben, vereenzaam ik. Ik wil dan alleen maar nog meer alleen zijn.

Nee, dat wil ik niet, maar dat doe ik wel. En daarom doe ik dus vrijwilligerswerk. Op vaste tijden werkafspraken of oppasafspraken hebben, zorgt ervoor dat ik zonder veel moeite mensen kan blijven opzoeken.  Zonder de vastigheid, zonder het initiatief van anderen lukt het me niet.

Want, hoewel ik heel erg graag in mijn ongezonde comfortzone kruip, hoewel ik het liefste geen mensen op zoek, is dat… uhm… hoe zal ik het zeggen… heel erg ongezond.

Dan stop ik met mijn zelfzorg: ik trek geen schone kleding meer aan, ik ga niet meer in bad en poets mijn tanden nog minder dan normaal. Ik stop met naar buiten gaan. Met bewegen. Met gezond eten. Met in contact blijven met mensen. Als ik dag in dag uit alleen ben, stort ik psychisch in en is het nog moeilijker om andere mensen te zien.

Dat terwijl de oplossing zo simpel is. Gewoon sociaal doen, iemand bellen of ergens virtueel een kopje thee drinken. Maar ja, hoewel ik echt een ontzettend sociaal dier ben, ben ik niet echt een sociaal, sociaal persoon.