Zachtjes, maar veel te hard voor mijn slaperige oren, begint mijn radiowekker te spelen. Het is net acht uur geweest. Ik zet hem op snooze en draai me nog een keer om. Een paar minuten later komt het veel te vrolijke deuntje van de wekker op mijn telefoon me eraan herinneren dat ik wakker moet worden. Ik verzoek hem onvriendelijk en zeer dringend om de boel nog vijf minuten uit te stellen.
Vijf minuten later begint de telefoon weer en weer twee minuten later ook de radiowekker.
Ik zet mijn telefoon uit en de radio een fractie harder. In de keuken zet ik de senseo aan en vul ik mijn waterfles. Terwijl ik wacht tot hij klaar is maak ik ook nog even een sanitaire stop. Met mijn kop koffie loop ik terug naar mijn slaapkamer. Ik kleed me aan, poets mijn tanden, doe make-up op en luister enigszins bezorgd naar de hagel die tegen het raam tikt.
‘Straks maar een muts op en handschoenen aan,’ denk ik terwijl ik nog een slok koffie neem. Dan verstijf ik, want ik realiseer me opeens dat geen enkele handeling die ik tot nu toe heb gedaan moeite kostte. Geen moeite kostte. Helemaal niets. Het ging allemaal als vanzelf. Zou het waar zijn? Zou het vandaag omslagdag zijn?
Op de fiets valt het allemaal wel een beetje tegen. Zou het aan de tegenwind liggen dat fietsen moeite kost? Of zit de depressie nog in mijn benen en lijf? Deze depressie duurt al drie maanden. Die kan niet zomaar over zijn, toch? Ik begin te twijfelen aan mijn goede humeur.
Binnen hang ik mijn jas op de kapstok, zet het koffieapparaat aan het werk en zet de kopjes alvast klaar. Mijn collega komt binnen en ziet de schittering in mijn ogen. ‘Het is zeker omslagdag vandaag,’ hoor ik haar denken.
Tijdens het interview met het Leidsch Dagblad zet ik zonder moeite mijn masker op. Het kost me zo weinig moeite en energie dat ik me afvraag of het wel een masker is. Het lijkt wel alsof mijn normale, positieve zelf aan het woord is. Na de journalist lachend te hebben uitgezwaaid, vul ik mijn koffiekopje nogmaals en werk gefocust mijn achterstanden weg. ‘Dat zal vast liggen aan het feit dat ik vandaag op kantoor ben,’ beredeneer ik, ‘thuis is dat toch altijd wat moeilijker.’ Ik durf het niet aan, maar ik geniet er wel van.
Thuis eet ik een broodje, kijk even Netflix. Dan ruim ik mijn boodschappen op en geniet ik van een vroeg bad. Terwijl ik spelletjes zit te spelen ratelen mijn hersenen over een nieuw blog. Maar voordat ik daaraan begin stuur ik een appje naar mijn casemanager.
‘Zeg dat uurtje creatieve therapie komende dinsdag maar af, want het is omslagdag vandaag. Het is omslagdag. Na drie maanden bikkelen en strijden, is die depressie echt over. Ik ga weer door met mijn leven.’