Iedere dag ben ik actief bezig met herstel. Zo werk ik voor een herstelgerichte cliëntorganisatie. Ik voel me een onderdeel van de herstelbeweging. Ik heb de cursus Zicht op Herstel gevolgd om mijn eigen herstelproces beter in kaart te brengen. Daarnaast ben ik natuurlijk ook iedere dag bezig met mijn eigen herstel. Toch zullen velen van jullie je nu toch echt afvragen wat ik daar nou eigenlijk allemaal mee bedoel.
Velen van jullie, want ik heb veel volgers die niets te maken hebben met psychiatrie en met mijn blogs meer inzicht en begrip krijgen voor hen die wèl begrijpen wat ik met herstel bedoel, kennen waarschijnlijk de definitie van herstel als in “beter worden” of “genezen”.
Wij psychiatrisch patiënten pakken het wat ingewikkelder aan.
Zo heb je drie verschillende soorten herstel en dan ook nog eens vier verschillende fases.
Ten eerste is er het klinisch herstel. Dit gaat over het onder controle krijgen van de symptomen. Het zijn de pufjes die ik op dit moment van mijn huisarts voorgeschreven krijg, of de oefeningen van mijn fysiotherapeut. Mijn persoonlijke herstel draait erom dat ik leer leven met mijn klachten. Bijvoorbeeld dat ik me er erbij neer kan leggen dat ik mijn hobby schrijven door verminderde concentratie niet goed kan uitoefenen, maar dat ik wel leuke podcasts kan luisteren. Tot slot betekent maatschappelijk herstel dat ik meedraai in de maatschappij. Hierbij zou je kunnen denken aan alle kaartjes die ik op dit moment ontvang, en dat ik straks met de deeltaxi naar mijn werk kan gaan.
Daarnaast heb je de vier fases van herstel
waarmee je kunt aanduiden hoever je bent: volledig beheerst worden door, worstelen met, leven met en leven voorbij de stoornis of aandoening.
Als je op deze manier naar herstel kijkt, dan wordt het ook logisch dat je niet alle vormen van herstel bij je geneeskundig adviseur. Mijn huisarts helpt mij om mijn benauwdheid onder controle te krijgen, mijn klinisch herstel. Voor mijn persoonlijk herstel verwijst hij door naar mijn psychosomatisch fysiotherapeut en zou hij me voor mijn maatschappelijk herstel verwijzen naar zijn POH GGz.
Binnen de GGZ loopt de aandacht de verschillende soorten van herstel meer door elkaar
dan bij de meeste somatische aandoeningen. Van oudsher kreeg je immers alle soorten herstel en zingeving vanaf een afgelegen terrein met een eigen mini-samenleving. Hoewel ik na vele handicapbrede discussies, en het hebben van een gehandicapt zusje dat woont op een terrein, durf te stellen dat als je een beetje je best doet je het herstel bij heel veel chronische aandoening op dezelfde manier kunt benaderen.
Waarom vinden we dan dat de sGGZ compleet tekortschiet
als zij voornamelijk klinisch herstel aanbieden? Dat verwachten we toch ook niet de huisarts of andere medisch specialisten? Je kunt ze hooguit kwalijk nemen dat ze niet voldoende doorverwijzen naar organisaties die wel gespecialiseerd zijn in de andere soorten van herstel.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.
