Vroeger, toen ik klein was, moest ik van mijn moeder altijd een dagje uitzieken. Dat was best een leuke dag. Na dagen alleen in bed liggen, koorts en alleen maar beschuitjes met suiker eten en lauwe thee drinken, kon ik weer spelen En als ik moe was, nog heel eventjes terug op de bank onder mijn dekbed kruipen en filmpjes kijken.
Het afkappunt van mijn moeder was duidelijk:
Geen koorts meer? Dan mag je nog één dagje uitzieken en daarna… Nou ja, daarna, dan was je weer beter.
Tegenwoordig is dat allemaal een stuk onduidelijker.
Ten eerste eindigen depressies of hypomaniën net zo geleidelijk als dat ze beginnen. Soms heb ik -aan het begin en aan het eind- omslagdagen waarop ik meteen weet dat ik erin zit of eruit ben- maar meestal gaat het geleidelijk. Dan kom ik tot de conclusie dat ik sinds pak en beet een week eigenlijk niet meer hypomaan bent. Maar wat nou het moment is dat het echt over is? Geen idee.
Ten tweede durf ik het gewoon niet te geloven. Ben ik inderdaad op de goede weg, of is het wensdenken, heb ik gewoon binnen de depressie een keertje een goede dag? Want zelfs tijdens de zwaarste depressie is niet iedere dag even zwart.
Ten derde heb ik lang niet altijd op het moment zelf door hoe ernstig mijn depressie of hypomanie is. Dat weet ik gewoon niet op dat moment. Want tijdens de depressie lijkt het alsof de zwarte en donkergrijze dagen normaal zijn. Ik kan me op een gegeven moment niet meer voorstellen dat er ook een ander leven dan dat bestaat. In mijn hoofd is het normaal, totdat ik als ik eruit ben en besef dat het leven vele kleuren heeft.
Met longcovid lijkt hetzelfde aan de hand
Wanneer noem je het ‘over’? Wanneer ben je beter? Wanneer zijn het slechts restanten en wanneer is het echt voorbij?
Ik kan langzaam aan mijn normale leven weer oppakken. Ik train intensief bij de sportschool. Overdag hoef ik niet meer naar bed. Ik ben ook niet meer bang voor de onredelijke vermoeidheid genaamd PEM waardoor ik dagen- en soms zelfs wekenlange terugvallen kreeg. Ik heb het abonnement op mijn elektrische fiets opgezegd en gisteren voor het eerst op mijn normale fiets gefietst. Ik werk weer met plezier in mijn tuin en in plaats van vergeetachtigheid heb ik slechts wat cognitieve problemen bij het praten.
En toch vind ik het nog geen kleurrijke dagen
nu ik nog steeds elf tot twaalf uur slaap nodig heb. Of dat ik liever tien minuten wandel dan dat ik drie minuten stilsta. Dat ik zo rond vier, vijf uur ‘s middags compleet uitgeput ben, en dan weer last krijg van mijn vertrouwde coviddementie. De wagenziekte die ik nooit eerder kende.
Dus nog even wachten. Nog even een dagje onder mijn dekbed kruipen en filmpjes kijken en beschuitjes krijgen van mijn moeder. Al merk ik nu wel hoe ziek ik destijds was.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.