Als kind kon ik er verschrikkelijk slecht tegen. Als we met de hele klas onder de banken van de touringcar moesten kruipen, deed ik dat met weerzin en afkeur. De lol van een ander afzeiken of voor de gek houden heb ik nooit begrepen.
Ik had altijd al een slecht gevoel voor humor. Hoewel ik heerlijk kon lachen om Paul van Vliet, Herman van Veen of Toon Hermans. Mannen van ver voor mijn generatie. Ik was misschien te vroeg volwassen.
Inmiddels weet ik wel dat ik vol humor zit. Het maakt de zware kost waarover ik spreek en schrijf prettig om tot te nemen. En in één type humor heb ik mezelf gespecialiseerd:
al dan niet zwarte zelfspot
Voor een lezing heb ik altijd wel een paar grapjes klaar liggen mochten ze van pas komen. Vaak studeer ik er ook een paar in. Tot slot valt met een knipoog ad-rem reageren wat mij betreft onder dezelfde spreekvaardigheden als altijd een antwoord weten te formuleren op een vraag.
Afgelopen week gebruikte ik deze foto als introductie van het thema ervaringsdeskundigheid
De lezing was voor mensen die voor de eerste keer te maken kregen met termen rondom herstel en herstelondersteunende zorg volgens de Nieuwe GGz. Volgens de algemeen heersende definitie is iedereen een ervaringsdeskundige. Zo ben ik ervaringsdeskundige in het bakken van mislukte appeltaarten.
Na de grap vertelde ik uiteraard over ervaringskennis en scholing. Over dat er opleidingen en cursussen zijn om noodzakelijke vaardigheden te verkrijgen. Over verschillende bronnen van kennis die leiden tot ervaringskennis. Over verschillende rollen en niveaus. Van maatje tot GZ-Agoog en van onderzoeker tot spreker.
Het zijn van die avonden waarbij ik lach, straal, nadenk en uitleg
Dat ik de nuance belichaam en voor mijn idealen sta. Dat ik de discussie opzoek en zoek naar de verbinding. De avonden die ik heb gemist tijdens de coronatijd en mijn eigen longcovid periode.
Hoewel de grap: “Ik blijf bij mijn presentatie even zitten. Voor de medici onder ons: ik heb orthostatische intolerantie. Voor de rest: ik heb een hekel aan staan.” misschien wel het beste viel van alle grappen die avond.
Maar goed, sinds ik begin dit jaar heb besloten mijn lezingen en leven weer op te pakken, ontploft de boel een beetje
Er zijn nu zoveel aanvragen dat ik van de bon van deze laatste spreekbeurt een whiteboard maandplanner heb gekocht. Want het begon me afgelopen week een beetje boven het hoofd te groeien.
Ik had twee dinsdagen achter elkaar mijn altijd intensieve avondschool, waarvoor ik altijd minstens een volle dag voorbereiding heb. Ik had dus mijn avondlezing. Ik had het druk op mijn werk. Èn de klok werd verzet. Oh, en tussendoor heb ik ook nog een heel mooi kastje in elkaar gezet en mijn woonkamer heringericht. Ondertussen blijven aanvragen komen.
Mijn 1 april bestond dit jaar dan ook niet uit grappen en grollen, maar uit bijkomen. Want ik blijf iemand die haar eigen kwetsbaarheden functioneel inzet als spreker: een echte ervaringsdeskundige die een evenwicht moet vinden tot haar kunde inzetten en voor haar kwetsbaarheid zorgen. En dat is geen grapje.
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.