“Anders beslissen we gewoon nu, dat ik morgen mijn BOR in ga
zetten.”
“Dat lijkt me een heel goed idee. Houd je ook vast aan de planning die je hebt
gemaakt. Dus mensen blijven ontmoeten. Je huis uitgaan. Kunnen we afspreken dat
je echt even ergens gaat ontbijten?” De assistente van de huisartsenpost had na
mijn verontrustende telefoontje en mijn eveneens verontrustende dossier niet
alleen met de huisarts zelf overlegd, maar ook de crisisdienst. Binnen 20
minuten belden ze me op.
Voor het eerst in jaren heb ik sinds een paar weken een stevige gemengde episode te pakken. Dat betekent dat ik depressief en hypomaan tegelijkertijd ben. Dat betekent voor mezelf veel angst, depressieve gedachten, maar ook die zo gevaarlijke impulsiviteit. Ik ben veel aan het nadenken hoe ik mezelf iets aan kan doen. Mijn crisissignaleringsplan kleurt al aardige tijd rood. Daarom is het nu letterlijk van levensbelang om mij strak te houden aan de afspraken en me niet op te sluiten in mijn huis.
Vanmorgen word ik voor het eerst in drie weken met de gebruikelijke moeite wakker, doch keurig op tijd voor mijn geplande ontbijt bij de McDonalds. Samen met knallende koppijn en een stevige, irritante, vastzittende hoest, een loopneus. Ik zie een uitdaging.
Hoe ga ik mensen zien, als ik mijn huis niet uit mag? Hoe ga ik naar buiten als ik niet naar buiten mag? Hoe welkom ben ik op mijn BOR, om een nachtje op de kliniek te kunnen slapen? Hoe kom ik daar overigens als ik geen gebruik kan maken van het openbaar vervoer?
De afspraken met de crisisdienst en de planning die ik met mijn casemanager heb gemaakt zijn cruciaal om mijn suïcidaliteit te verminderen en de zelfdestructiviteit hanteerbaar te houden. Om drijvende te blijven mòèt ik naar buiten, ergens wat drinken of eten, fysiek mensen ontmoeten. Dat kost mij normaal al veel moeite, maar nu màg ik me niet eens meer houden aan het belangrijkste onderdeel van mijn crisisplannen.
Dan doe ik toch maar iets wat ik op dit moment helemaal niet mag. Ik trek mijn schoenen aan en ga een lange wandeling maken. Want hoewel Nederland nu niet zit te wachten op contact met een sniffende Lonneke, zit al helemaal niemand te wachten op een proestende Lonneke op de HAP, eerste hulp of de IC.
EDIT: Ter geruststelling. De stevige kuch bleek een voorbode van een kortdurende buikgriep te zijn. Na een ziekelijk dagje, gaat het lichamelijk eigenlijk wel weer prima. Na een gemengde dag zonder oxazepam ben ik trouwens wel… yeahhhh…. een vliegtuig…. hopelijk wel eentje met landingsrechten.
Voor hen die minder denken in beelden: dankzij geen prikkels en geen oxazepam ben ik nu eufoor hypomaan. En stevig ook.