Longcovid en depressie bijten elkaar. Longcovid en hypomanie trouwens ook. Longcovid en een persoonlijkheidsstoornis liggen elkaar ook niet echt lekker. Ik durf wel te stellen dat Longcovid en ernstige psychische aandoeningen (EPA’s) elkaar ontzettend dwarsliggen. Wat helpt om psychisch stabiel te zijn, helpt niet om je lief te zijn voor je longcovid.
Wie helpt mij deze informatie te verspreiden? Er is nog vrij weinig bekend over hoe longcovid werkt, maar er is al helemaal geen informatie over hoe een EPA-patiënt ermee om zou kunnen gaan. Na mijn oproep lotgenoten hierin te vinden van een paar weken geleden, kreeg ik veel reacties via DM. Helaas via DM omdat deze mensen niet open kunnen zijn over hun psychische problemen. De combinatie longcovid/EPA komt dus meer voor dan zichtbaar is op social media.
Het begint er al mee dat veel professionals het psychosomatisch noemen. Was het maar zo, want de psychosomatische aanpak helpt briljant tegen mijn EPA’s. De klassieke coping mechanismen putten je lichaam enigszins uit. Helaas heeft jezelf ook maar gering uitputten bij longcovid langdurige negatieve gevolgen en moet dus vermeden worden. Ook is het belangrijk om heel veel te rusten. De coping mechanismen voor longcovid zijn dus tegenovergesteld aan die van depressie en veel andere psychische aandoeningen.
De coping mechanismen voor longcovid zijn dus tegenovergesteld aan die van depressie en veel andere psychische aandoeningen.
Uiteraard helpen dingen zoals ACT en gerichte CGT, want die helpen bij iedere chronische ziekte om de ziektelast te verminderen. Longcovid is in essentie een somatische aandoening, waarvan fysieke gevolgen gevonden worden in bijvoorbeeld het middenrif (littekenweefsel), in de hersenen (neuroinflammatie) en afwijkingen in de zuurstofomzetting in spiercellen. Als onderzoeker zou ik zeggen ‘sterke aanwijzingen’, nog geen ‘bewijs’ want daar moet nog veel onderzoek naar gedaan worden. Maar tot die tijd: behandel het dus somatisch, en niet psychosomatisch.
Longcovid levert een nog andere problemen op bij de behandeling van EPA. Zo is vroeg signalering door de continue vermoeidheid en overprikkeling heel erg lastig. Veel psychische vroege signalen zitten op vermoeidheid en overprikkeling. Dit zijn ook symptomen van longcovid. Dat terwijl vroeg signalering zo ontzettend belangrijk is om grip te houden op je EPA.
Daarnaast werken spierverslappers (bijvoorbeeld de ‘pammetjes’ en bepaalde antipsychotica) averechts op je middenrif en verergeren zo de benauwdheid en verminderen het uithoudingsvermogen. Terwijl SSRI’s als medicijn tegen de cognitieve problemen worden voorgeschreven, weet ik dat dit niet mogelijk is voor mij omdat ik daar manisch van wordt.
En ja, het is lastig. Er zijn veel cognitieve problemen door het van slag geraakte autonome zenuwstelsel die ook prima bij psychische problemen passen. Een depressie kan de symptomen geven die ook passen bij longcovid, maar een depressie kan ook veroorzaakt zijn door longcovid. Wat kip en ei is, is niet duidelijk.
Maar door alle onbekendheid wordt het alleen onduidelijker.
Ik weet alleen de dingen die ik ervaar. Dat ik bijvoorbeeld op dit moment heel blij ben met mijn psycholoog die ook veel weet van longcovid, en van mij. Dat ik in het begin gesmeekt heb dat het psychisch zou zijn, en dat dat mij tot complete mentale en somatisch uitputting dreef. Dat ik tijdens mijn laatste zeer zware depressie, ik heb het in 3 jaar niet zo zwaar gehad als tijdens deze depressie, mijn longcovid heb genegeerd zodat ik er levend uit zou komen, maar dat ik daardoor meer dan een maand terug in mijn covid herstel ben geraakt.
Hopelijk halen mensen met dezelfde problemen de troost uit dit blog dat ze hierin niet alleen staan, en is het een inspiratiebron voor behandelaren om mijn mensen zo optimaal mogelijk te steunen.
______________________________________________________
Wil je Lonneke’s Levensdans financieel steunen en mijn levenswerk ook mijn echte werk maken? Doneer dan nu: https://www.lonnekeslevensdans.nl/donatiebutton/ of koop mijn boek.