2018

2019

Mijn 2018 was een jaar dat niet voor herhaling vatbaar was. Nu  hebben jaren de neiging maar één keer plaats te vinden, en dat is in mijn geval voor 2018 maar goed ook.

Nog nooit waren mijn depressies zo ondraaglijk en nog nooit bedacht mijn hoofd daar zo vaak een onomkeerbare oplossing voor. Nog nooit heb ik me zo onbegrepen gevoeld bij mijn eigen behandelaren. Ik weet niet precies hoe vaak ik dit jaar een zelfmoordpoging heb gedaan, ik ben gestopt met tellen, en al helemaal niet hoe vaak ik op het punt heb gestaan een zefmoordpoging te doen. Er begint zich eelt te vormen op mijn pols door al het krassen.
In de zomer, totaal onverwachts, is mijn vader overleden. Mijn God, wat heb ik mijn moeder gemist in die periode. Familiespanningen, familieruzies. En het liefste was ik daaraan ontsnapt, op mijn definitieve manier. Mijn God, wat heb ik mijn vader gemist in alle maanden erna. De vader die ik lief had, op mijn manier, op onze moeilijke manier.

Ik heb een crisiskaart gemaakt en ik heb inmiddels ervaren dat mensen zich houden aan de afspraken die erin staan. Het geeft rust. Stabiliteit in de puinhopen van mijn hoofd.
Bij Stichting Lumen heb ik in al hun onrust mijn eigen, gerespecteerde plek veroverd. Ik ben nieuwe uitdagingen aan gegaan. De sleutel die ik niet wilde, zit nu standaard in mijn tas.
Mijn nichtjes en neefje zijn groter geworden dan ze ooit waren. Maar ze liggen nog steeds tegen me aan als ik voorlees, tegenwoordig uit eigen werk. Ze spelen op mijn piano en maken kunstwerken op mijn ramen. Femke hielp bij de financiën waardoor ik me daar eindelijk geen zorgen meer over hoefde te maken.
Ik fietste meer dan duizend kilometer naar Frankrijk. Karma bracht mij drie weken zon en een straffe noorderwind. Hoe fijn is het niet alleen je eindbestemming te bereiken, maar ook een warm welkom te krijgen met appeltaart, een bed en hartelijkheid.
En ik heb geschreven. Ik heb heel erg veel geschreven. Ik heb een schrijfcursus gevolgd. Ik leid een schrijfclub. Ik schrijf onder mijn eigen naam op mijn eigen website. Ik ben begonnen met het herschrijven. Ik ben aan het kijken naar een passende uitgeverij die in 2019 met mij de stappen wilt nemen om een boek te drukken.

2018 was in alle aspecten mijn jaar. Ik ben heel erg ongelukkig geweest, maar ook voor het eerst in jaren heel af en toe heel erg gelukkig. Maar op de valreep van 2019 bracht 2018 nog iets veel mooiers dan geluk: toekomstplannen.

p.s. Over toekomstplannen… die schrijfretraite komende februari in dat VIP-Centerparcshuisje met sauna en ’s ochtends verse broodjesservice, is natuurlijk niets anders dan een verkapte smoes om mezelf eens een paar dagen ongelofelijk te verwennen. Of er überhaupt geschreven gaat worden, moeten we nog  even afwachten.